@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/5 วันที่ 24 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/5 วันที่ 24 ม.ค. 56

ภูวดลมองไปข้างหน้าเป็นฟุตบาธก็รีบเหยียบเบรคเอี๊ยด!!! รวีพรรณจะถอดเข็มขัดนิรภัยเพื่อหนีลงจากรถ แต่ภูวดลกระชากตัวรวีพรรณให้หันมา
“เลิกบ้าได้แล้ว! ยังไงคุณก็ต้องแต่งงานกับผม! คุณไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก”
ภูวดลบีบหน้ารวีพรรณแน่นจนเธอเจ็บ
“ปล่อย..ฉันเจ็บ!”
“คุณจะเจ็บมากกว่านี้ ถ้ายังสร้างปัญหา อย่าบังคับให้ผมต้องทำร้ายคุณ”
ภูวดลสีหน้าเหี้ยม เอาจริงจนรวีไม่กล้า เธอน้ำตาไหลด้วยความหวาดกลัว และไม่กล้าขัดขืนอีก ภูวดลปล่อยมือจากหน้ารวีพรรณ แล้วก็ขับรถออกไปทันที

ภายในห้องรับแขก เวลากลางคืน รมณีกับณรงค์ดีใจที่เห็นรวีพรรณกลับมาพร้อมกับภูวดล รมณีรีบเข้ามากอดลูกสาวเอาไว้
“แม่เป็นห่วงแทบแย่”
รวีพรรณสีหน้านิ่งมาก
ณรงค์หันไปทางภูวดล
“ขอบใจพ่อดลมากที่ตามหารวีจนเจอ”
“ไม่เป็นไรครับ นี่เป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้ว”
รวีพรรณหันไปมองภูวดลด้วยแววตากร้าว ภูวดลจ้องหน้ากลับอย่างไม่กลัว แล้วก็หันไปตีหน้าซื่อกับรมณีและณรงค์ ก่อนจะหันไปยิ้มจริงใจกับรวีพรรณ
“ผมกลับนะครับ พักผ่อนๆมากนะครับว่าที่เจ้าสาวของผม”
ภูวดลเดินออกไป รวีพรรณได้แต่กำมือแน่น เพราะทำอะไรไม่ได้



รวีพรรณเข้ามาในห้องนอนแทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความอัดอั้น แล้วก็รู้สึกเจ็บที่แขน ก้มมองเห็นรอยที่ภูวดลจับจนขึ้นเป็นรอยฟกช้ำจากการถูกบีบอย่างแรง รวีพรรณยิ่งแค้น
เสียงเคาะประตูดังขึ้น รวีพรรณหันไปเห็นรมณีเปิดประตูเดินเข้ามา รวีพรรณรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที รมณีเดินมาใกล้
“แม่ขอโทษที่ตบหน้าลูก แม่ไม่ได้ตั้งใจ ลูกอย่าโกรธแม่เลย”
“รวีเลือกได้ด้วยเหรอคะว่าจะโกรธ หรือไม่โกรธ”
รมณีไม่ค่อยพอใจแต่พยายามอดกลั้น
“แม่อยากเตือนสติให้ลูกรู้ว่าเราเป็นใคร พ่อแม่เลี้ยงลูกมาอย่างดี ไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียอนาคตเพราะผู้ชายคนเดียว วันหลังอย่าหายไปแบบนี้อีก รู้มั๊ยว่าแม่กับพ่อใจจะขาด”
“ใจจะขาดเพราะกลัวถ้ารวีหายตัวไป ไม่กลับมา งานแต่งล่ม จะทำให้พ่อกับแม่ขายหน้าใช่มั้ยคะ”
รมณีถอนใจ รวีพรรณหันหน้าไปทางอื่น
“แม่รู้ว่าลูกไม่พอใจที่ต้องแต่งงานกับพ่อดล แต่ที่แม่กับพ่อทำลงไปเพราะพวกเรารักลูกมาก”
รวีพรรณเบ้หน้าอย่างไม่เชื่อ รมณีจับแขนรวีพรรณสองข้างให้หันมา รวีพรรณมองหน้ารมณี
“แม่มีลูกแค่คนเดียว เกิดวันหนึ่งพ่อกับแม่เป็นอะไรขึ้นมา ใครจะดูแลและปกป้องลูก”
รวีพรรณชะงัก รมณีพูดต่อ
“แม่ถึงต้องหาคนที่เพียบพร้อม คนที่พ่อกับแม่ไว้ใจว่าเค้าจะสามารถทำหน้าที่นี้ได้ แม่อยากให้ลูกเข้าใจว่าเราสองคนไม่ได้อยากบังคับฝืนใจ แต่ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อลูกทั้งนั้น”
รวีพรรณพูดไม่ออก รมณีปล่อยมือออกจากแขนรวีพรรณ
“ลูกนอนพักเถอะ”
รมณีกอดรวีพรรณอีกครั้งแล้วก็เดินออกไป รวีพรรณทรุดนั่งลงบนเตียงอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

พิทยาเข้ามาในบ้านเจอสุอาภานั่งเครียดอยู่ที่โซฟา
“คุณแต...”
สุอาภาหันไปเห็นพิทยามาก็ดีใจมากรีบลุกเดินมาหา พิทยารีบเข้ามาจับมือสุอาภาด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้ภูวดลมันทำอะไรคุณรึเปล่า”
สุอาภารู้สึกผิด
“เปล่า ฉันขอโทษนะพิท ฉันขอโทษที่ช่วยคุณรวีไว้ไม่ได้ ฉันพยายามแล้ว”
พิทยาลูบแขนสุอาภาสองข้าง
“ไม่เป็นไรครับคุณแต ไม่เป็นไรนะครับ”
สุอาภาพยักหน้า แล้วก็รู้สึกเจ็บหัวที่กระแทกกำแพงขึ้นมา
“โอ๊ย!”
“คุณเป็นไร”
“ตอนที่ฉันพยายามช่วยคุณรวี ฉันถูกนายนั่นผลัก หัวก็เลยไปกระแทกกับกำแพง”
พิทยาตกใจรีบพาสุอาภามานั่งที่โซฟา
“ขอผมดูหน่อย”
พิทยาค่อยๆดูที่หัวสุอาภาด้วยสีหน้าเป็นกังวลใจมาก
“โชคดีที่ไม่เป็นอะไร แต่ผมว่าไปหาหมอซักหน่อยดีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก อีกซักพักคงจะดีขึ้น ฉันรู้สึกแย่จังเลยพิท ไม่รู้ป่านนี้คุณรวีจะเป็นยังไงบ้าง”
พิทยานิ่งไป สีหน้าเป็นห่วงรวีพรรณเช่นกัน
“ถ้านายภูวดลทำอะไรรวี ผมไม่ปล่อยมันไว้แน่”
พิทยาโมโห สุอาภาลอบมองพิทยาแล้วก็อดน้อยใจนิดๆไม่ได้เพราะพิทยาดูห่วงรวีพรรณมาก

ภายในร้านอาหาร เวลากลางวันถัดมา รวีพรรณยืนเช็ดแก้วอยู่หลังเคาน์เตอร์ สีหน้าเหม่อลอย สินีนาฎเดินเข้ามาเห็นสีหน้าของเพื่อนก็ลอบยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ รวีพรรณสะดุ้ง
“รวี อุ๊ย..ทำไมหน้าแย่แบบนี้ ไม่สบายรึเปล่า” สินีนาฏเจือน้ำเสียงความเยาะอยู่ในที
“เปล่า เมื่อคืนนอนไม่หลับ”
รวีพรรณก้มหน้าเช็ดแก้วต่อ สินีนาฎลอบยิ้มอย่างมีความสุข
“นอนไม่หลับ เพราะตื่นเต้นที่ใกล้วันแต่งงานล่ะสิ”
รวีพรรณชะงัก ไม่ตอบ แล้วก็เห็นพิทยาเดินเข้ามา รวีพรรณดีใจ
“พิท...”
สินีนาฎหันไปเห็นพิทยาก็ไม่พอใจ

รวีพรรณกับพิทยานั่งคุยกัน เขาดูเป็นห่วงเธอมาก
“ผมรู้เรื่องเมื่อคืนจากคุณแต เค้าทำอะไรคุณรึเปล่า”
“รวีไม่เป็นอะไร”
รวีพรรณแกล้งเอามือจับรอยฟกช้ำที่แขนเพื่อให้พิทยาเห็น แล้วมันก็ได้ผล พิทยาเห็น
“ขอผมดูแขนคุณหน่อย”
รวีพรรณทำเป็นเอามือปิดไม่อยากให้เขาเห็น พิทยาดึงมือเธอให้ยื่นออกมา ทำให้เห็นรอยช้ำเขียวที่แขนเต็มๆ พิทยาโมโหมาก
“เค้าทำกับคุณขนาดนี้เลยเหรอ ผมจะไปเอาเรื่องเค้า”
พิทยาขยับตัว รวีพรรณจับมือเขาเอาไว้
“อย่าค่ะ! แค่นี้รวีทนได้ รวีไม่เจ็บแล้ว”
พิทยาได้แต่ถอนใจออกมา มองรวีพรรณด้วยความสงสาร
“ความจริงเรื่องเมื่อคืนจะโทษคุณภูวดลคนเดียวก็ไม่ถูกนัก รวีไม่รู้จะพูดยังไงดี”
พิทยานิ่วหน้าอย่างสงสัย
“พูดมาเถอะรวี ยังมีอะไรที่ผมไม่รู้”
รวีพรรณทำเป็นลำบากใจ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ตอนที่คุณภูวดลมา รวีขอร้องให้คุณแตช่วย แต่คุณแตกลับปล่อยให้เค้าเข้ามาในบ้าน คุณแตไม่ช่วยรวีเลย”
รวีพรรณทำหน้าเศร้า พิทยานิ่วหน้าเหมือนไม่เชื่อ รวีพรรณจับสีหน้าของเขาได้
“รวีรู้ว่าพิทไว้ใจคุณแตมาก คงไม่เชื่อที่รวีพูด แต่พิทก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างรวีไม่เคยโกหก”
พิทยาลำบากใจ
“ผมรู้ว่าคุณไม่โกหก แต่ผมก็มั่นใจว่าคุณแตไม่ใช่คนแบบนั้น”
“พิทคิดให้ดีนะคะ ว่ามันน่าแปลกมั้ยที่คุณภูวดลรู้ว่ารวีมาบ้านพิท เค้าจะรู้ได้ไง ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนบอก”
พิทยาอึ้ง
“คุณคิดว่าคุณแตเป็นคนบอกนายภูวดล”
“รวีไม่อยากปรักปรำใคร แต่รวีรู้ว่าคุณแตไม่ค่อยพอใจนักที่รวีมาหาพิทบ่อยๆ”
พิทยานิ่งคิดตามที่รวีพรรณพูด รวีพรรณลอบมองพิทยาแล้วยิ้มร้ายกาจ
สินีนาฎได้ยินทุกอย่าง มองรวีพรรณด้วยความหมั่นไส้และไม่พอใจ
“ตอแหลได้โล่ห์เลยนะ” สินีนาฎพึมพำ

ในเวลาต่อมา รวีพรรณออกมาส่งพิทยา พิทยาหันไปบอก
“มีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเวลานะรวี”
รวีพรรณพยักหน้า
“ขอบคุณพิทมากนะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงเป็นใยรวีเสมอ”
พิทยายิ้มแล้วก็เดินออกไป รวีพรรณมีความสุขมาก

รวีพรรณเดินกลับเข้ามาในร้าน มองไปไม่เห็นสินีนาฎ เธอหันไปทางพนักงาน
“เห็นคุณสิรึเปล่า”
“อยู่หลังร้านค่ะ”
รวีพรรณเดินออกไป

สินีนาฎกำลังคุยโทรศัพท์กับภูวดลอยู่หลังร้าน รวีพรรณเดินมาทางด้านหลังกำลังจะเรียกเพื่อนแต่ดันได้ยินสินีนาฎพูดขึ้นมาซะก่อน
“พิทมาหารวีที่นี่”
รวีพรรณชะงัก หยุดยืนฟัง
“ฉันอุตส่าห์โทรบอกคุณเมื่อคืนว่า รวีอยู่ที่ไหน แต่คุณก็ยังจัดการรวีไม่ได้ ถ้าคุณยังอ่อนอยู่แบบนี้ รวีหนีการแต่งงานไปได้แน่”
รวีพรรณโมโหสุดๆ เข้าไปกระชากมือถือจากสินีนาฎออกมา สินีนาฎตกใจจนหน้าซีด รวีพรรณก้มมองที่หน้าจอมือถือเห็นชื่อ “คุณภูวดล” ก็กดตัดสายทิ้งทันที
“ที่แท้ก็เป็นฝีมือเธอที่โทรบอกนายภูวดล เธอทำแบบนี้ทำไม ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกัน”
สินีนาฎโมโห
“เธอคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธอด้วยงั้นเหรอ”
รวีพรรณนิ่วหน้าถาม
“หมายความว่าไง”
สินีนาฎพูดด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน
“ที่ผ่านมา เธอคอยแต่จะเอาเปรียบฉัน ทำอะไรก็นึกถึงแต่ตัวเอง อะไรที่ว่าดี เธอก็จะเอาไปหมด รวมทั้งพิท... เธอก็รู้ว่าฉันชอบพิท ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน ฉันถึงมาปรึกษา ฉันขอให้เธอช่วย แต่เธอกลับเรียกร้องความสนใจจนทำให้พิทหันมาชอบเธอแทนที่จะเป็นฉัน!”
รวีพรรณอึ้งจนพูดไม่ออก นึกไม่ถึง
“ฉันอิจฉาเวลาที่เห็นเธอกับพิทมีความสุข คุณภูวดลจึงเป็นตัวช่วยที่สำคัญของฉันในการทำลายเธอกับพิท”
รวีพรรณนึกอะไรออก
“แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่นายนั่นรู้ว่าฉันไปไหน ทำอะไร มันเป็นเพราะเธอ!”
“ใช่! ฉันเป็นคนบอกคุณภูวดลเอง รวมทั้งเรื่องที่เธอจ้างนักข่าวเพื่อใส่ร้ายคุณภูวดลกับยัยสุอาภา ฉันก็เป็นคนบอกคุณภูวดลเอง แต่เธอโชคดีที่เอาตัวรอดไปได้ พิทก็เลยไม่ได้เห็นธาตุแท้ของเธอ!”
รวีพรรณอึ้งและโมโหมากตบหน้าสินีนาฎเพี๊ยะ! สินีนาฎโมโหหันกลับมาตบหน้ารวีพรรณคืนอย่างแรง ทำเอารวีพรรณหน้าชาไปทั้งแทบ เธอหันไปจ้องสินีนาฎด้วยความโกรธสุดๆ
“เธอมันเลว...เลวที่สุด”
“คิดให้ดี ว่าใครกันแน่ ที่เลว!”
“นับตั้งแต่นี้ต่อไป เธอไม่ใช่เพื่อนฉันอีก ออกไป!”
สินีนาฎมองรวีพรรณด้วยแววตาอาฆาตแล้วก็จ้ำเดินออกไปทันที ทิ้งให้รวีพรรณยืนเคว้งคว้างอย่างคนหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง สุอาภามองพิทยาสีหน้าอึ้งตะลึง
“คุณรวีบอกนายว่าฉันเป็นคนบอกนายภูวดล แล้วนายก็เชื่อเนี่ยนะ”
สุอาภากำลังจะปรี๊ดแตก
พิทยารีบยกมือห้าม
“ใจเย็นก่อนคุณแต ผมไม่เชื่อ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนยังไง ผมก็ไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้รวีเข้าใจคุณไปแบบนั้น”
สุอาภาไม่พอใจ
“เค้าจะเข้าใจฉันผิดได้ไง ทั้งๆที่ฉันช่วยเค้า จนตัวเองเจ็บ นายก็เห็น”
“เพราะผมเห็นไง ผมถึงแปลกใจ”
“ฉันปล่อยให้เค้าเข้าใจฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องไปเคลียร์กับคุณรวีให้รู้เรื่อง”
“ผมไปด้วย”
“ไม่ต้อง...ฉันจะพูดกับคุณรวีเอง”
“ค่อยๆพูดนะคุณแต...”
“ฉันรู้”
สุอาภาลุกขึ้นเดินลิ่วๆออกไป พิทยาได้แต่ถอนหายใจ

ในเวลาต่อมา สุอาภาเดินเข้ามาในร้าน เจอรวีพรรณที่เดินออกมาจากด้านหลังพอดี สุอาภากับรวีพรรณมองหน้ากัน
ที่มุมหนึ่งในร้าน รวีพรรณยืนหันหลังให้สุอาภา
“ฉันไม่ได้เป็นคนบอกคุณภูวดลนะคะว่าคุณอยู่บ้านพิท”
รวีพรรณนิ่งไปแล้วก็หันหน้ากลับมา สุอาภาผงะไปนิดนึงเพราะรู้สึกว่าวันนี้รวีพรรณดูสีหน้าร้ายมาก
“พิทเล่าให้คุณฟัง”
“ใช่ค่ะ เพราะเค้ารู้ว่าฉันไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น”
รวีพรรณไม่พอใจ
“ท่าทางพิทจะเชื่อใจคุณมากนะคะ”
“ก็แน่สิคะ”
สุอาภานิ่งคิดไปนิดนึงแล้วลองทดสอบบางอย่าง เธอพูดต่อ
“เราเป็นสามีภรรยากัน เราถึงเชื่อใจและไว้ใจกัน”
รวีพรรณพูดต่อทันที
“แต่ไม่ได้นอนด้วยกัน แล้วจะเรียกว่าเป็นสามีภรรยาได้ยังไง”
สุอาภาชะงักก่อนนิ่วหน้า และเริ่มทนไม่ไหว
“ฉันรู้สึกว่าคุณมีบางอย่างในใจ มีอะไรก็พูดมาตรงๆดีกว่า อย่ามามัวแต่หยั่งเชิงกันแบบนี้เลย”
“ฉันไม่ได้มีอะไรในใจ”

“แต่ฉันมี เมื่อคืน...ฉันได้ยินคุณคุยโทรศัพท์กับพิท น่าแปลกนะคะ ที่พิทโทรหาฉันตอนเดียวกับที่คุณกับคุยพอดี”
รวีพรรณผงะ หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ถึงกับแก้ตัวไม่ออก สุอาภาจ้องหน้าอย่างไม่วางตา
“ทำไมคุณต้องโกหก แล้วทำไมคุณต้องใส่ร้ายฉันกับพิท มันเป็นเพราะอะไร ตอบฉันมาสิคุณรวี! คุณรวี!” รวีพรรณยังนิ่ง สุอาภาเสียงเริ่มดัง
รวีพรรณสุดทน โพล่งออกไป
“มันเป็นเพราะเธอแย่งพิทไปจากฉันยังไงล่ะ!”
สุอาภาตกใจ อึ้ง นึกไม่ถึง และเพิ่งนึกได้
“แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา...ที่คุณมาขอโทษฉัน มาขอให้ฉันเป็นเพื่อน เพราะคุณแกล้งทำ”
รวีพรรณแค่นยิ้มบอก
“หลังจากที่เป็นคนโง่มานานก็เริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่ ฉันไม่ใช่แม่พระจะได้ใจกว้าง ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เธอเคยทำกับฉัน”
“แต่ฉันก็ขอโทษคุณไปแล้ว”
“คำขอโทษของเธอมันทำให้ชีวิตฉันดีขึ้นรึเปล่าล่ะ

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 12/5 วันที่ 24 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager