อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 14 วันที่ 27 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 14 วันที่ 27 ม.ค. 56

บวรโมโหจนสุดจะทนได้อีก พุ่งเข้ามาหาไปกระชากตัวภูวดล
“ไอ้!”
“อย่าครับคุณใหญ่ !”
เสียงพิทยาดังเข้ามา บวรชะงัก ทุกคนหันไปเห็นพิทยาที่เพิ่งเดินเข้ามา สุอาภามองพิทยาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ
“ให้ผมคุยกับเค้าเอง คุณใหญ่อย่าได้ต้องเอาตัวเข้าไปแลกกับคนแบบนี้เลย”

พิทยามองหน้าภูวดลอย่างไม่กลัว สองคนมองหน้ากันอย่างท้าทาย ภูวดลตะคอกใส่พิทยา
“รวีอยู่ที่ไหน!”
“คุณท่าจะความจำไม่ดี เมื่อวานตอนที่เจ้าสาวคุณหายตัวไป ผมก็อยู่ในงานด้วย”
ทุกคนในบ้านต่างมองพิทยาด้วยอาการที่แตกต่างกันไป นพมองหยั่งใจพิทยา สุอาภามีสายตาที่เจ็บปวด วรรณวดีกับณีมีแววแค้นภูวดล ส่วนบวรอึดอัดมาก

“เมื่อวานเราก็เคลียร์เรื่องนี้ไปแล้ว เชิญคุณกลับไปดีกว่า”
“ฉันนึกอยู่แล้วว่า พวกทำอะไรลับหลังอย่างแกไม่มีทางยอมรับ”
ภูวดลหันไปพูดกับสุอาภา
“ผมมาบอกให้คุณรู้เอาไว้ ว่าผัวตัวดีของคุณมันแสบแค่ไหน ถ้าคุณไม่อยากอับอายขายหน้ามากไปกว่านี้ รีบไปเคลียร์ให้ผัวคุณปล่อยคนของผมมาซะ!”
พิทยาเข้าไปขวางภูวดล
“อย่ายุ่งกับคุณแต!”
“มึงก็อย่ามายุ่งกับรวีสิวะไอ้หน้าด้าน ! ปล่อยตัวผู้หญิงของฉันคืนมา!”
ภูวดลกระชากคอเสื้อพิทยา วรรณวดีกับณีร้องขึ้นอย่างตกใจ สุอาภาเป็นห่วงมาก กลัวพิทยาโดนทำร้าย สุอาภาฮึดแล้วบอกไป
“พิทเค้าไม่ได้ทำ !”
ภูวดลปล่อยคอเสื้อพิทยาหันไปทางสุอาภา
“โดนผัวปั่นหัวจนสมองไม่ทำงานแล้วรึไง เรื่องแบบนี้จะมีใครทำ ถ้าไม่ใช่มัน!”
“ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าถูกเจ้าสาวทิ้งกลางงานมันน่าอาย แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพาลคนอื่น”
“พาลเหรอ !”
สุอาภาเข้าไปยืนข้างพิทยาและควงแขนเขาไว้
“ทั้งวันก่อนหน้าวันแต่งงานของนาย เมื่อคืนนี้ และตอนนี้เค้าก็อยู่กับฉัน จะมีเวลาที่ไหนพาเจ้าสาวของนายหนี”
พิทยารวมทั้งคนอื่นหันไปมองสุอาภาด้วยความอึ้งที่เธอออกรับแทน ภูวดลถึงกับพูดไม่ออก
“พิทกับฉัน... เรารักกัน พิทให้เกียรติฉันไม่เคยนอกใจ ไม่เคยโกหก เราไว้ใจกัน และที่สำคัญ พิทจะเลือกฉันก่อนคนอื่นเสมอ เพราะฉะนั้นพิทไม่มีทางพาคุณรวีหนีออกจากงานแน่”
แววตาของสุอาภาเจือความเจ็บปวดจนพิทยารู้สึกได้ พิทยามองสุอาภาที่ออกรับแทน พร้อมทั้งคำเหน็บแนม ยิ่งบาดลึกถึงความผิดที่ทำลงไป
“รวมหัวกันดีนัก ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าโง่อย่างเธอมาก่อน”
นพสวนกลับทันที
“ฉันเตือนเธอแล้วใช่มั้ย ว่าให้หยุดก้าวร้าวคนในบ้านฉัน เจ้าใหญ่ โทรเรียกตำรวจ” นพว่า
“ครับป๋า”

บวรหยิบมือถือมากดโทรออก ทำให้ภูวดลไม่กล้า
“ถ้าอยากปกป้องมันกันนัก ดูซิว่าพอความจริงมันแดงขึ้นมาจะยังปลื้มมันอยู่อีกมั้ย ถ้าฉันเจอรวีเมื่อไหร่ แกได้เข้าไปนอนในตารางแน่ !” ภูวดลพูดพลางชี้หน้าพิทยา
ภูวดลพูดจบก็จ้ำเดินออกไปทันที ทุกคนพากันโล่งอก
พิทยาหันมามองสุอาภา พูดไม่ออก ความอัดอั้นมันจุกอกไปหมด สุอาภาหันมามองพิทยาด้วยแววตาเพิกเฉย ปล่อยมือจากแขนพิทยาแล้วเดินออกไปทันทีด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
“เดี๋ยวก่อนคุณแต...”
พิทยารีบเดินตามสุอาภาไปติดๆ ทุกคนมองตาม เป็นห่วง..และกังวลใจ โดยเฉพาะบวร

สุอาภารีบเร่งเดิน อยากจะหนีไปจากพิทยา
“คุณแต...”
พิทยามาดักหน้าสุอาภา ยังไม่ทันพูด สุอาภาชิงพูดขึ้นมาก่อน
“นายพาคุณรวีหนีจริงๆใช่มั้ย”
พิทยาเงียบยังไม่ได้ตอบ บวรก็รีบเดินเข้ามาหา
“พิทไม่ได้พารวีหนีอย่างที่นายนั่นกล่าวหา พี่ต่างหากที่เป็นคนจัดการเรื่องนี้”
สุอาภานิ่วหน้า
“แล้วทำไมพี่ใหญ่ถึงต้องจัดการเรื่องนี้”
บวรเงียบ สีหน้าลำบากใจ สุอาภาพูดต่อ
“เพราะพิทขอร้องให้ทำใช่มั้ย”
พิทยายืดอกรับ
“ใช่...ผมเป็นขอให้คุณใหญ่ช่วย แต่ที่ผมทำ ไม่ใช่เป็นเพราะผมยังมีเยื่อใยกับรวีนะครับ”
สุอาภาหันไปมองพิทยาแววตาเจ็บปวดเสียใจ
“พี่ใหญ่ออกไปก่อน แตอยากคุยกับพิทสองคน”
“เออ...แต”
สุอาภาหันไปมองหน้าเอาจริงจนบวรไม่กล้า บวรได้แต่ถอนหายใจ หันไปตบบ่าพิทยาให้กำลังใจแล้วก็เดินออกไป พิทยาหันมามองสุอาภา
“ที่ฉันเรียกนายมาวันนี้ เพราะป๋าบอกฉัน...ว่าบางครั้งสิ่งที่ฉันเห็น ก็อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันเข้าใจ ฉันถึงอยากให้โอกาสนายได้พูด แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นที่นายต้องพูดอะไรอีก”
สุอาภาน้ำตารื้น พิทยาตกใจ
“ไม่นะครับคุณแต”
สุอาภาพูดต่อทันที
“สิ่งที่นายทำ มันทำให้ฉันรู้ว่านายทนเห็นผู้หญิงคนนั้นแต่งงานกับนายภูวดลไม่ได้ ทั้งๆที่นายก็รู้ว่านายภูวดลเป็นตัวอันตรายมากแค่ไหน แต่นายก็ยังเลือกที่จะช่วยเค้า น่าอิจฉาคุณรวีที่มีคนที่รักมาก ถึงขนาดยอมเสี่ยงชีวิตของตัวเอง”
พิทยาจะปฏิเสธ
“คุณแต...”
พิทยาคว้ามือซ้ายสุอาภาจับไว้ ทำให้รู้สึกได้ว่าสุอาภาใส่แหวนแต่งงานอีกครั้ง
พิทยาก้มมอง สุอาภาอึ้ง พิทยาเงยหน้าขึ้นมา
“คุณใส่แหวน.”
พิทยาเงยหน้ามองสุอาภามีความหวัง เธอดึงมือออกแล้วถอดแหวนยัดใส่มือ พิทยาใจหาย
“นายกับฉัน...จบลงแล้ว ถ้านายยังอยากได้ชื่อว่าเป็นสามีที่ดีอยู่บ้าง รู้มั้ยว่าต้องทำยังไง ฉันจะให้โอกาสนายทำหน้าที่สามีเป็นครั้งสุดท้าย...หย่ากับฉันให้เร็วที่สุด !”
พิทยาอึ้งสุดๆ สุอาภาหันหลัง น้ำตาร่วงแล้วรีบเดินไปทันที
พิทยาทนที่จะเห็นสุอาภาจากไปไม่ได้ วิ่งเข้าไปกอดสุอาภาจากข้างหลัง เธอชะงักไปด้วยความตกใจ
“ไม่..ผมไม่หย่า ผม่ไม่ยอมหย่ากับคุณ”
สุอาภาพยายามแกะมือพิทยา
“ปล่อย! ปล่อยฉัน!”
“ผมไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเดินจากผมไปแบบนี้ คุณแต...ผม..รั(รัก)”
สุอาภาโพล่งออกไปทันที
“ฉันเกลียดนาย!”
พิทยาผงะ อึ้ง สุอาภาแกะมือพิทยาแล้วหันมาพยายามจะไม่ร้องไห้
“ฉันเกลียดนายได้ยินมั้ย ฉันอยากไปจากนาย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก เลิกยุ่งกับฉันซักที!”
สุอาภาพูดจบ รีบหันหลังเดินออกไปทั้งน้ำตา พิทยาแทบทรุดลงไปกองตรงนั้น

บริเวณโถงของบ้าน ต่ายกับณีมองบวรด้วยความไม่พอใจมาก ผิดกับนพที่นั่งเครียด
“พี่ใหญ่เป็นบ้าไปแล้วเหรอถึงพารวีหนีงานแต่ง นี่ถ้าเกิดนายภูวดล หรือคุณนายรมณีรู้เข้า มีหวังได้มาแหกอกป๋าแน่”
บวรหน้าเสีย รู้สึกผิด
“แกจะให้ทำไง ยัยรวีบอกว่าถ้าพิทไม่มาช่วย เค้าจะฆ่าตัวตาย ชีวิตคนทั้งคนเลยนะ”
“ก็ช่างปะไรสิคะ ขนาดชีวิตตัวยังไม่รัก แล้วพวกเราจะไปช่วยทำไม คุณใหญ่นะคุณใหญ่ มันน่าโมโหนักเชียว คุณพิทก็ด้วยอีกคน” ณีว่า
พูดไม่ทันขาดคำ พิทยาเดินกลับเข้ามา ทุกคนหันไปมอง ณีรีบปิดปาก
“แตว่าไงบ้างพิท” บวรถาม
พิทยาเดินมาตรงหน้าทุกคนด้วยสีหน้าเครียดสุดๆ
“คุณแตต้องการหย่ากับผมโดยเร็วที่สุดครับ”
ทุกคนตกใจกันสุดๆ พิทยาหันไปมองนพด้วยสีหน้ารู้สึกผิดมาก

ภายในห้องทำงานของนพ พิทยาก้มกราบนพ เขาทั้งเสียใจและละอายใจต่อนพมาก
“ผมขอโทษที่ทำลายความไว้วางใจที่คุณอามีให้กับผม และผมก็ต้องขอโทษที่ผมดูแลคุณแตต่อไปอีกไม่ได้ ผมทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณอา”
นพจับไหล่พิทยาให้ลุกขึ้นยืน
“เธอไม่ได้ทำผิด และไม่ต้องขอโทษ ฉันเข้าใจดีทุกอย่าง ทั้งเรื่องหนูรวีและเรื่องยัยแต จะว่าไปไอ้เรื่องราวที่เกิดขึ้น มันก็เกิดจากฉันเพราะว่าฉันอยากให้เธอดูแลยัยแต ทั้งที่เธอก็เคยบอกฉันแล้ว ว่าเธอไม่ต้องการแต่งงาน เธอต้องแยกจากคนรักเพื่อทดแทนบุญคุณฉัน ส่วนยัยแตต้องแต่งงานกับเธอก็เพราะเห็นแก่ฉัน ฉันพยายามที่จะช่วยประสานรอยร้าวของพวกเธอ แต่มาตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่ารอยร้าวที่เกิดขึ้น ไม่มีทางที่จะประสานได้อีก”
พิทยาชะงัก ได้แต่ยืนเงียบด้วยความสะเทือนใจ เขายังคงไม่กล้าพูดความรู้สึกที่มีต่อสุอาภาออกไป
“ฉันไม่ควรเอาความต้องการของฉันไปโน้มน้าวพวกเธอสองคนตั้งแต่แรก บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่ฉันต้องปล่อยให้เธอกับยัยแตได้ไปตามทางที่พวกเธอตัดสินใจเอง”
พิทยาใจหาย
“คุณอา...”
“ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอะไรในเรื่องของลูกสาวฉัน ขอให้เธอทำเพื่อตัวเอง อย่าทำเพื่อฉันหรือเพื่อใครอีก”

นพบีบไหล่พิทยาทั้งสองข้างแน่น
“เธอเสียสละมากพอแล้วพิท สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ การเห็นเธอกับยัยแตมีความสุข ไม่ว่าเธอสองคนจะได้ลงเอยกันหรือไม่ ฉันขอแค่นั้นก็พอใจแล้ว”
นพยิ้มให้พิทยาแล้วก็เดินออกไป พิทยาหันไปมองตามนพด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

สุอาภานั่งน้ำตาไหลอยู่ในห้อง...ไม่นานเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอรีบเช็ดน้ำตา หันไปเห็นนพ บวร วรรณวดีเดินเข้ามาในห้อง
สุอาภานิ่งไป นพเดินเข้ามานั่งข้างสุอาภา ส่วนพี่ชายและพี่สาวยืนอยู่
“แน่ใจแล้วนะว่าจะหย่ากับพิท”
“ค่ะ”
“แตอย่าโกรธพิทมันเลย มันไม่ได้ตั้งใจ” บวรบอก
“พี่ใหญ่ไม่ต้องแก้ตัวแทนเค้าอีกแล้ว ความจริงการที่แตกับพิทจะหย่ากัน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะตั้งแต่แรก เราก็ไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก”
“แต่แตรักพิทไม่ใช่เหรอ” วรรณวดีว่า
สุอาภานิ่งไปซักพัก แล้วก็เงยหน้าฝืนยิ้ม
“ทุกคนไม่ต้องห่วงแตนะ เดี๋ยวนี้แตเข้มแข็งขึ้นมาก แรกๆมันคงจะทรมานซักหน่อย แต่แตจะอดทนและผ่านมันไปให้ได้”
ทุกคนมองสุอาภาอย่างรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ในใจ นพขยับเข้ามานั่งติดกับสุอาภา
“เรื่องบางเรื่อง ก็ไม่ต้องอดทนหรอกนะลูก ถ้าอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ เพราะป๋า เจ้าใหญ่ เจ้าต่ายจะช่วยซับน้ำตาให้ลูกเอง”
สุอาภาหันไปมองพี่ชายกับพี่สาวที่พยักหน้าให้ แล้วเธอก็ปล่อยน้ำตาเจ้ากรรมให้ไหลลงมาทันที นพดึงลูกสาวเข้ามากอดพร้อมกับซับน้ำตา วรรณวดีเข้ามากอดสุอาภาจากอีกข้าง
บวรก็เข้ามาร่วมกอดด้วยอีกคน สุอาภาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

ในเวลากลางคืน พิทยากวาดสายตามองมุมต่างๆในบ้าน ทุกอย่างว่างเปล่าเมื่อไร้เงาของสุอาภา เขาเดินเข้าไปในครัว เห็นภาพเขากับสุอาภากำลังทำข้าวต้มสูตรคุณกระแต สองคนหันมายิ้มและหัวเราะกัน
สุอาภาเดินเล่นอยู่ในสวน คิดถึงตอนที่รดน้ำต้นไม้กับพิทยา แล้วพิทยาแกล้งเอาน้ำฉีดใส่สุอาภา
พิทยาเดินมาที่โซฟา เขาคิดถึงภาพเขากับสุอาภาพูดคุยต่อล้อต่อเถียงกัน
สุอาภากลับเข้ามาในห้องนอน นึกถึงตอนที่เค้ากับพิทยานอนเตียงเดียวกัน
แล้วภาพความสุข ความหวานชื่นของคนทั้งคู่ก็ผุดขึ้นมาไม่หยุด

สุอาภานั่งลงที่เตียง ด้วยความเหงา เศร้า และโดดเดี่ยว ส่วนพิทยาเองก็เช่นกัน เขาได้แต่ดูคลิปที่เขากับสุอาภาถ่ายด้วยกัน พิทยากดภาพให้หยุดที่ภาพสุอาภา แล้วเอามือลูบหน้าสุอาภา น้ำตาจะไหลออกมา

เช้าวันถัดมา พิทยาในชุดพร้อมไปทำงาน เปิดประตูรั้วบ้าน แล้วชะงักเพราะไม่ไกลจากรั้ว มีชายสองคนท่าทางไม่น่าไว้ใจยืนคุยกันอยู่
เขารู้สึกแปลกๆ แต่เห็นชายสองคนนั้นมองมานิดเดียว แล้วก็หันไปคุยกันเอง พิทยาหันหลังจะไปที่รถ ชายคนแรกถามขึ้น
“เดี๋ยวพี่ ถามทางหน่อยสิ”
พิทยาหันมา ไม่ทันพูดอะไร ชายคนนั้นก็ฮุคหมัดเข้ามาที่ท้อง พิทยาจับยั้งเอาไว้ได้ สวนหมัดกลับ แต่ที่ด้านหลังชายที่สองมาล็อกตัวเอาไว้
“พวกแกต้องการอะไร !”
พิทยาสะบัดชายคนที่สองจะหลุดอยู่แล้ว แต่ชายคนแรกก็พุ่งเข้ามาพร้อมผ้าขาวโปะมาที่ใบหน้าพิทยา
ทั้งสองคนช่วยกันล็อกตัวพิทยาไว้แน่น ร่างของพิทยาค่อยๆทรุดลงไป
ชายทั้งสองรีบหิ้วพิทยาไปขึ้นรถที่มีอีกคนจอดรอไว้หน้าบ้าน รถของคนร้ายแล่นออกไป

ภายในนพ อาร์คิเทค เวลากลางวัน ปวีณาบอกบวรด้วยความไม่สบายใจ
“ปกติถ้าจะลา หรือจะมาเลท คุณพิทต้องแจ้งแป๋วทุกครั้ง แล้วทำไมวันนี้ถึงเงียบไปเฉยๆ โทรไปก็ไม่รับสายเลยค่ะ”
บวรคิดอย่างเป็นห่วง
“หรือเพราะเรื่องเมื่อวานนี้ว๊า”
“มีอะไรเหรอคะ”
บวรตอบไม่ถูก แต่รู้สึกไม่สบายใจ

ภายในเซฟเฮ้าส์ รวีพรรณนั่งดูทีวีแต่เบื่อมาก เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆจนสุดทน ปารีโมทลงบนโซฟา แล้วก็นึกถึงคำพูดของบวร
“ถ้าพิทเค้าอยากช่วยคุณ เค้าต้องมาช่วยด้วยตัวเองแล้ว แต่นี่เค้ามาขอให้ผมช่วย เพราะเค้าแคร์น้องสาวผม เค้าไม่อยากให้แตเข้าใจผิด คุณควรจะยอมรับความจริงได้แล้วว่าเรื่องระหว่างคุณกับพิทมันจบลงแล้ว ถ้าคุณเห็นแก่เค้าก็ควรจะตัดใจ และเลิกเอาเค้ามาข้องเกี่ยวกับปัญหาส่วนตัวของคุณซักที ปล่อยพิทไปซะ”
รวีพรรณสีหน้าเศร้ามาก
“ใจคอพิทจะไม่มาหาเราบ้างจริงๆเหรอ”

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 14 วันที่ 27 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager