อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนอวสาน วันที่ 28 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนอวสาน วันที่ 28 ม.ค. 56

“ผมกับคุณแต...เรากำลังจะหย่ากัน”
รวีพรรณตกใจ
“ทำไม พิทไม่ได้บอกคุณแตไปเหรอว่าพิทรู้สึกยังไง”
“บอกไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคุณแตไม่ได้รักผม”
“พิทรู้ได้ยังไง อย่ามาคาดเดาเอาเองแบบนี้ เชื่อรวีเถอะนะ พิทยังมีโอกาส อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป ไม่อย่างนั้นพิทอาจะเสียใจไปจนชั่วชีวิต”
พิทยานิ่งคิดตามที่รวีพรรณพูด

ณีสีหน้ากระอักกระอ่วนเดินเข้ามาในบ้าน เจอสุอาภาเดินออกมาพอดี
“มีคนมาขอพบคุณแตค่ะ”
สุอาภาแปลกใจ

สุอาภากับรวีพรรณนั่งคุยกัน
“ขอโทษนะคะที่มาโดยไม่ได้บอก”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมีอะไรกับฉัน”
“ฉันเพิ่งรู้จากพิทว่าเรื่องของพวกคุณ”
สุอาภาน้ำเสียงไม่แยแส
“เหรอคะ”
“อย่าหย่ากับพิทเลยนะคะคุณแต”
“นี่คุณจะมาไม้ไหนอีก การที่พิทหย่ากับฉัน มันก็น่าจะสมใจคุณแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วคุณจะมาพูดเพื่ออะไร”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน เพราะที่ผ่านมา ฉันทำกับคุณเอาไว้มาก ฉันอยากจะขอโทษ ที่ฉันพยายามทำลายคุณกับพิท เพราะฉันเข้าใจผิดว่าคุณกับพิทต้องการทำลายฉัน ฉันไม่อยากให้คุณสองคนต้องมาแตกหักกัน พิทไม่ได้รักฉันอีกแล้ว คนที่พิทรักคือคุณนะคะคุณแต”
สุอาภานิ่งฟัง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“คุณเลิกเล่นละครซะทีเถอะค่ะ”
“คุณไม่เชื่อคำพูดฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันอยากให้คุณเชื่อหัวใจของตัวเอง เชื่อในความรักที่คุณกับพิทมีให้กัน”
สุอาภาลังเล
“พิทไม่เคยรักฉัน ที่เค้าแต่งงานกับฉันก็เพราะต้องการตอบแทนบุญคุณป๋า”
“เลิกคิดเอง เออเองแบบนั้นซะทีเถอะค่ะ มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย”
สุอาภาชะงัก
“ดูอย่างฉันสิคะ ฉันคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าพิทรักฉัน ไม่ยอมเปิดใจรับรู้ความจริงว่าเขารักคุณ จนทำให้ฉันขาดสติทำอะไรผิดพลาดไปมาก แล้วสิ่งที่ฉันทำมันก็ทำร้ายทั้งคนที่ฉันรัก และตัวฉันเอง ฉันไม่อยากให้คุณต้องเป็นแบบนั้นนะคะ”

สุอาภานิ่งไป เริ่มอ่อนลง
“แล้วคุณมาบอกฉันทำไม”
“เพราะฉันทำผิดกับคุณสองคนเอาไว้มาก ถ้าคุณจะไม่ได้ลงเอยกันเพราะฉัน ฉันคงจะรู้สึกผิดไปจนชั่วชีวิต เชื่อฉันสักครั้งเถอะนะคะคุณแต เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทัน ให้โอกาสพิทได้พูดความในใจที่มีต่อคุณเถอะนะคะ”
สุอาภามองรวีพรรณแล้วนิ่งไป ในใจเริ่มสับสน

เช้า วันถัดมา … พิทยากับสุอาภาเดินมาเจอกันตรงหน้าที่ว่าการอำเภอฯ
“มาตรงเวลาดี รีบเข้าไปกันเถอะ มันจะได้จบ”
สุอาภาจะเดินเข้าไป
“คุณแต ก่อนที่เราจะหย่ากัน ผมขอพูดบางอย่าง หลังจากที่คุณฟังแล้ว ถ้าคุณยังตัดสินใจที่จะหย่ากับผม ผมก็ยอม”
สุอาภานิ่งไป หัวใจเต้นแรง
“หลังผ่านเหตุการณ์ที่ผมเกือบตาย ผมก็คิดได้ว่าชีวิตคนเราไม่แน่นอน จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ผมก็เลยอยากจะพูดทุกอย่างกับคุณ ไม่อยากให้สิ่งที่อยู่ในใจต้องตายไปพร้อมกับผม แล้วจะไม่มีวันได้พูดมันออกมาอีก”
พิทยาขยับมายืนข้างหลังสุอาภาใกล้มากๆ จนสุอาภารู้สึกได้ แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมา
“ผมขอโทษที่ทำร้ายจิตใจของคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเสียใจทุกครั้งที่ผมทำแบบนั้น”
สุอาภาหันมาจ้องหน้าพิทยา
“แล้วนายทำทำไม”
“เพราะว่าผมรักคุณ ผม-รัก-คุณ รักจนไม่อยากที่จะรัก”
สุอาภาอึ้งที่ได้ยินพิทยาบอกรักตรงหน้า
“เพราะอะไร”
“เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย ไม่คู่ควรกับคุณหนูสูงศักดิ์ แถมคุณยังเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณของผม ผมหลงรักคุณมาตั้งแต่เด็กหลงรักความน่ารักสดใส หลงรักความร้ายกาจ”

สุอาภาเหวอมาก พิทยาพูดไปก็อมยิ้มไปเมื่อนึกถึงอดีต
“แต่ผมก็ไม่อยากคว้าดาวอย่างคุณให้ลงมาคลุกคลีกับธุลีดินอย่างผม ผมถึงต้องล็อกกุญแจปิดตายหัวใจของตัวเองที่มีแต่คุณอยู่ในนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันได้ทำร้ายหัวใจของคนที่ผมรักให้เจ็บปวดไปด้วย”
สุอาภาน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความตื้นตัน พิทยาจับมือสุอาภาขึ้นมากุมเอาไว้แน่น
“ผมบอกความในใจทุกอย่างของผมให้คุณรู้หมดแล้ว แล้วคุณล่ะ คุณจะบอกผมได้หรือยังว่าคุณรู้สึกกับผมยังไง”
“ฉันเกลียดนาย”
พิทยาอึ้งหน้าเสีย
“ฉันเกลียดเวลาที่นายรู้ใจฉัน ฉันเกลียดเวลาที่นายพูดไม่ดีกับฉัน ฉันเกลียดเวลาที่นายมองฉันแบบเนี้ย แล้วฉันก็เกลียด เกลียดที่ตัวเองรักนาย”
สุอาภาน้ำตาไหล พิทยายิ้มออกมา
“ทำไมฉันต้องรักนายด้วยนะนายพิทบลู”
พิทยายกมือเช็ดน้ำตาให้สุอาภา เธอยิ้มทั้งน้ำตา เขาดึงสุอาภามากอดแน่น ไม่นานก็ผละออกจากกัน
“ตกลงว่าคุณรักผมใช่มั้ย”
“ก็ต้องรักสิ”
พิทยากับสุอาภายิ้มให้กัน แล้วพิทยาก็ยกสุอาภาขึ้นมาจนตัวลอยก่อนจะหมุนไปรอบๆ สุอาภาหัวเราะชอบใจ พิทยาวางสุอาภาลงบนพื้น สองคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

รวีพรรณเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในสนามบิน แต่เพราะมัวมองพาสปอร์ตในมือ ไม่ทันระวังจึงชนกับภูวดลที่เดินลากกระเป๋าเดินทางมาจากอีกด้านเข้าอย่างจัง ทั้งคู่ต่างตกใจ
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษครับ”
แล้วทั้งคู่ก็เห็นหน้ากัน ทันทีที่เห็นหน้า ก็แทบช็อก ต่างฝ่ายต่างอึ้ง
“คุณ! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือว่าคุณ...”
ภูวดลรีบพูด
“ผมไม่ได้ตามคุณมานะ”
รวีพรรณมองภูวดลอย่างไม่ไว้ใจ
“ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำอะไร โดนแทงไปหนึ่งที ตรงเอวยังมีผ้าพันแผลแปะอยู่ ผมไม่กล้าทำอะไรคุณอีกแล้ว”

รวีพรรณเห็นท่าทางภูวดลสงบแปลกๆ ก็เลยวางใจได้หน่อยนึง
“ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยคิดเลยว่า วันนึงจะถูกผู้หญิงแทงแบบกะฆ่าให้ตาย”
“ถ้าฉันกะให้คุณตาย ฉันไม่แทงที่ท้องหรอก ฉันคงแทงที่หัวใจ”
ภูวดลถึงกับยิ้มขำออกมา รวีพรรณแปลกใจ
“ยิ้มอะไร”
“ไม่นึกว่าเราจะมายืนคุยกันแบบนี้ได้ ผมขอโทษ ที่ทำร้ายคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ผมไม่ขอให้คุณอภัย เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ มันเลวร้ายจริงๆ แต่หลังจากวันนี้ไป ผมบอกได้เลยว่าภูวดลคนเดิม..ได้ตายจากไปแล้ว”
“ฉันดีใจที่ภูวดลคนเดิมจะตายจากไป เพราะรวีพรรณคนเก่า ก็ตายจากไปแล้วเหมือนกัน ฉันเองก็ต้องขอโทษคุณเหมือนกัน เพราะฉันก็เล่นงานคุณหลายครั้ง ฉันพูดตรงๆว่าตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณ ฉันไม่ได้โกรธ และฉันก็ไม่ได้เกลียด แต่ถ้าจะให้ฉันคุยกับคุณเป็นปกติ ฉันก็ยังทำไม่ได้”
“ผมก็เหมือนกัน”
ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่งครู่หนึ่ง
“ตั้งแต่เรารู้จักกัน ผมไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้กับคุณ แต่ครั้งนี้ ผมขอให้คุณโชคดี...จากใจจริง”
“ฉันก็ขอให้คุณโชคดีเหมือนกัน”
รวีพรรณมองภูวดลอย่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น ภูวดลยิ้มน้อยๆ แล้วก็หันหลังเดินจากไป ส่วนรวีพรรณก็หันหลังเดินไปอีกทาง
ภูวดลและรวีพรรณเดินหันหลังแยกจากกันไปคนละทาง

อีกหลายวันถัดมา ที่บ้านพักมีบรรยากาศของการปิ้งย่างบาร์บีคิว พิทยา สุอาภา ต่าย ณี นพ ช่วยกัน ทุกคนดูมีความสุขกันมาก พิทยาป้อนสุอาภา
“อร่อยมั้ยครับ”
“อือ...นายทานมั้งนะ”
สุอาภาป้อนพิทยา สองคนยิ้มให้กัน นพ ต่าย ณีอมยิ้ม
“ทานมั้ยคะคุณท่าน”
ณีทำท่าจะป้อน นพเหล่ ณียิ้มแหย
“อุ่ย...ลืมตัว ทานเองก็ได้”
ณีกินเอง สุอาภา พิทยา วรรณวดี นพหัวเราะ แล้วสุอาภาก็นึกขึ้นมาได้
“ทำไมป่านนี้พี่ใหญ่ยังมาไม่ถึงอีก”
“จริงด้วย”
ไม่นาน...บวรก็เดินเข้ามากับปวีณา ทุกคนหันไปมองพอเห็นปวีณาก็แปลกใจ เธอยกมือไหว้นพกับวรรณวดี
“ทำไมมาช้าแบบนี้ห๊ะพี่ใหญ่” วรรณวดีถาม
บวรเขิน มองหน้ากับปวีณาแล้วก็หันมา
“พี่ไปรับเพื่อนมาน่ะ”
บวรเข้ามาจับมือปวีณา ทำเอาทุกคนผงะ แล้วก็อมยิ้มให้กันอย่างรู้กัน
“จับมือกันแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วล่ะค่ะ เป็นแฟนกันก็บอกมาเหอะ”
บวรกับปวีณาเขินมากๆ เอาแต่ยิ้มไม่หุบ สุอาภาเข้ามาจับมือปวีณาแล้วพามารวมกลุ่ม
“มาช่วยย่างบาร์บีคิวกัน”
พิทยาขยับมากระซิบบวร
“ร้ายเหมือนกันนะครับคุณใหญ่”
บวรยักคิ้วแล้วก็เดินมายืนข้างปวีณา สองคนยิ้มให้กัน พิทยากับสุอาภายิ้มให้กัน อยู่กันเป็นคู่ๆ วรรณวดีมองเศร้าแล้วก็หันไปทางนพ
“เหลือต่ายคนเดียวที่ไม่มีคู่”
“ไม่มีก็ไม่เป็นไร ลูกคนเดียวป๋าเลี้ยงได้ อยู่กับป๋าไปแบบนี้แหละ”
สองพ่อลูกกอดคน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น

สุอาภายืนมองวิวสวยๆ ไม่นานก็ยกมือขึ้นมากอดอกเพราะรู้สึกหนาว พิทยาเอาผ้าคลุมมาคลุมให้จากข้างหลังแล้วก็กอดสุอาภาเอาไว้ สุอาภาหันไปมองพิทยาแล้วก็ยิ้ม
“หายหนาวมั้ยครับคุณแต”
“นายกอด...ก็หายหนาวแล้ว”
พิทยากับสุอาภาหันไปดูวิวด้วยกัน
“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าผมจะได้มีคุณอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้”
“ก็ถ้านายไม่ทิ้งฉันไป นายก็มีฉันในอ้อมกอดนานแล้ว”
สุอาภาย่นจมูกใส่ พิทยาผละออกแล้วจับไหล่สุอาภาให้หันมา
“ผมไม่ได้ทิ้งคุณนะ ที่ผมไปเพราะต้องห้ามใจตัวเอง ไม่ให้ตกหลุมรักคุณไปมากกว่านี้ต่างหาก ตอนนั้นผมเกือบตาย เพราะคิดถึงคุณตลอดเวลา”
“นายคิดว่านายเกือบตายคนเดียวเหรอไง ฉันเองก็แย่เหมือนกันนั่นแหละ”
พิทยายิ้มจับมือสุอาภา
“ถ้าตอนนั้นเราไม่ทิฐิ ตอนนี้เราคงมีลูกกันซักสามสี่คนแล้วมั้ง”
“ใครบอกว่าจะมีลูกกับนายห๊ะ!”
“ถ้าคุณไม่อยากมีลูกกับผม ผมไปหาคนอื่นก็ได้”
พิทยาปล่อยมือ สุอาภาโมโหดึงหูพิทยาจนร้องลั่น
“โอ๊ยคุณแต...ผมเจ็บนะ”
“ก็ลองทำอย่างที่พูดดูสิ นายได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่”
พิทยาจับมือสุอาภาออกมาจากหูตัวเองแล้วก็ยิ้มชอบใจ เขาจับแขนเธอทั้งสองข้าง มองหน้าด้วยความซาบซึ้ง
“ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่จากคุณไปไหนอีกแล้ว คุณเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต เป็นหัวใจ เป็นลมหายใจของผม”
“นายเองก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต เป็นหัวใจ เป็นลมหายใจของฉันเหมือนกัน”
พิทยากับสุอาภามองหน้ากันด้วยความรัก.....แล้วก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาจูบกันก่อนจะผละออกมา แล้วก็พูดพร้อมกัน
“ผมรักคุณ / ฉันรักนาย”
พิทยากับสุอาภาชะงักที่พูดพร้อมกันก็พากันหัวเราะออกมา ก่อนจะค่อยๆหยุดหัวเราะ แล้วทั้งคู่ก็กอดกันอย่างมีความสุข

******* อวสาน *******

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนอวสาน วันที่ 28 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3
ที่มา manager