@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/4] วันที่ 10 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/4] วันที่ 10 ม.ค 2556

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักของผมมันไม่มีค่าพอที่จะชดเชยกับความผิดของผมได้เลยใช่มั้ย”
พิมภาอึ้งไป
“คุณพิมจำได้มั้ยคะ ปีที่แล้วคุณพิมบอกว่าการได้พบคนรักที่ดีนับเป็นของขวัญที่วิเศษมาก” เอ๋จับมือไดซุเกะขึ้นมา แล้ววางมืออีกข้างบนมือที่จับกับไดซุเกะแล้วมองไดซุเกะหวานๆ “ไดซุเกะคุงคือของขวัญที่เอ๋อยากจะรักษาไว้ให้ดีที่สุดค่ะ”

พิมภายิ้มแต่รู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดของเอ๋มาก เอ๋มองไดซุเกะ สองคนมองตาหวานๆ
“หวานจนแนนตาร้อนเลยค่ะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ แล้วพบกันที่ญี่ปุ่น”
“ค่ะ”
พิมภาฝืนยิ้ม เอ๋กับไดซุเกะเดินจูงมือกันไป



พิมภาเงยหน้าจากหนังสือมองไปรอบๆ แล้วพิมภาก็นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เจอกับฤชวีที่ม่อนแจ่มแห่งนี้ พิมภาน้ำตาคลอ นันทิกานต์เดินเข้ามาโวยนิดๆ
“ไอ้พิม แกตื่นแล้วทำไมไม่เรียกฉัน” พิมภายังนั่งนิ่ง นันทิกานต์มองเห็นหนังสือนิยายในมือพิมภาจึงหยิบมาดู “คุณสามีกำมะลอ ที่คุณต้นเขียนใช่มั้ย แกซื้อมาเหรอ”
“พี่ภัทรให้ฉันมา”
“เหรอ สนุกมั้ย ฉันว่าจะซื้อมาอ่านอยู่นะ เห็นว่ายอดขายดีมาก ตอนนี้มีสำนักพิมพ์ต่างประเทศจะเอาไปตีพิมพ์ด้วย แสดงว่าต้องสนุกมากนะ”
“อืม ก็สนุก”
“เป็นอะไรของแก ถามคำตอบคำ ไม่สบายเหรอ”
“เปล่า”
นันทิกานต์มองจ้องที่หน้าพิมภาจึงเห็นพิมภาน้ำตาคลอ
“แกร้องไห้เหรอพิม”
พิมภาอึกอัก
“เปล่า” พิมภาแกล้งทำหาวใส่ “เมื่อกี้ฉันหาว มันง่วงน่ะ”
“เหรอ”
นันทิกานต์มองที่หนังสือแล้วมองพิมภา นันทิกานต์ส่งหนังสือคืนให้ พิมภารับมาแล้ววางไว้ข้างๆ กระเป๋า นันทิกานต์มองๆ อยากทดสอบใจพิม
“พิม นี่ฉันได้เพลงนั้นมาแล้วนะ”
“เพลงไหน”
“ก็เพลงรอสายที่มีคนเขาตั้งเฉพาะเบอร์แกไง”
นันทิกานต์กดมือถือ เพลงประจำของพิมกับฤชวีดังขึ้นมา พิมภารู้สึกจุกในอกที่ได้ยินเพลงนี้ น้ำตาเกือบจะไหลออกมาฟ้องถึงความรักและคิดถึงฤชวีอย่างเต็มหัวใจ นันทิกานต์เหลือบมองอย่างอยากรู้ พิมภาเห็นนันทิกานต์มองก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าไม่ทันระวังหนังสือหล่นลงไปที่พื้นแต่พิมภาไม่ทันสังเกต
“ไปได้แล้ว ฉันหิว” พิมภาบอกแล้วเดินไปเลย
“เอ้า จู่ๆ ก็จะไปซะงั้น ไอ้พิม รอฉันด้วย”
นันทิกานต์รีบวิ่งตามพิมภาอออกไปทางหนึ่ง ขณะนั้นฤชวีเดินเข้ามาจากอีกทาง ฤชวีก้าวเข้ามายืนตรงมุมต้นไม้สวย ใกล้กับที่หนังสือหล่นอยู่แต่ฤชวีมองไม่เห็น ฤชวีมองไปรอบๆ คิดถึงพิมภา ฤชวีถอดสร้อยที่ร้อยแหวนของเล่นไว้ ฤชวีมองแหวนของเล่นในมือน้ำตาคลอเจ็บปวดกับความรักที่จบลงไป
ฤชวีมองไปไกลๆ อย่างตัดสินใจ แล้วผูกสร้อยแหวนของเล่นไว้ที่กิ่งของต้นไม้ ฤชวีมองแหวนอย่างตัดใจบอกกับตัวเอง
“แหวนของเล่น มันไม่มีวันเป็นของจริง”
ฤชวีมองอย่างตัดใจแล้วเดินจากไป อีกด้านพิมภาเดินกลับเข้ามา นันทิกานต์ตามมา
“ฉันว่ามันต้องหล่นอยู่แถวนี้แน่”
“ค้นทั่วกระเป๋าแล้วเหรอพิม”
“ทั่วแล้ว” พิมภาเดินเข้ามาที่ต้นไม้เดินหาหนังสือ จนกระทั่งมองเห็นหนังสือที่หล่นอยู่ “นั่นไง”
พิมภารีบเข้าไปหยิบหนังสือขึ้นมาพลิกดูว่าเลอะตรงไหนมั้ย นันทิกานต์เดินเข้ามายืนอยู่ใต้จุดที่สร้อยถูกแขวนอยู่
“เจอแล้วก็ไปเถอะแก ฉันหิวข้าว”
“ไปสิ”
พิมภาหันมาแล้วชะงักเมื่อเห็นสร้อยแหวนของเล่นที่แขวนอยู่ พิมภาตะลึงมอง ขยับเข้าไปใกล้มองให้แน่ใจ แล้วภาพเหตุการณ์ตอนที่เธอรูดแหวนปาใส่ฤชวีก็หวนกลับมา
“ฉันเกลียดคุณ ฉันจะไม่มีวันอภัยให้คุณ ไม่มีวัน”
ฤชวีหยิบแหวนขึ้นมามองพิมภาอย่างเจ็บปวด
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักของผมมันไม่สามารถชดเชยกับความผิดพลาดของผมได้เลยใช่มั้ย” พิมภานิ่ง เห็นแต่ความเจ็บปวดของตัวเอง จึงทิฐิจนไม่ยอมอภัย ไม่รู้ใจตัวเองอย่างแท้จริง ฤชวีมองแหวนในมือ “แหวนของเล่น ไม่ใช่ของจริง ไม่มีราคาเก็บไว้มันก็เปลืองพื้นที่ในชีวิตคุณ”
พิมภาเห็นความเสียใจของฤชวี แต่ความโกรธมีมากกว่า
“ใช่ นับตั้งแต่นี้ไปเราจบกันแค่นี้ คุณตรีวิญพาฉันไปจากที่นี่ค่ะ”
ตรีวิญยื่นมือให้พิมภา พิมภามองฤชวีแล้วตัดสินใจวางมือลงบนมือตรีวิญ ตรีวิญจับมือพิมภาจะพาเดินไป
ฤชวีมองพิมภาด้วยความเสียใจ
“สิ่งที่ผมมีไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย แต่ในสายตาคุณผมมีค่าด้อยกว่าเขาเสมอ”
พิมภาชะงักหันกลับมา แต่ฤชวีหันหลังในมือกำแหวนของเล่นไว้แน่นด้วยความเสียใจ ฤชวีเดินกลับเข้าไปในบ้าน
อีกเหตุการณ์ตอนอยู่บ้านที่จันทบุรี
“ไม่ต้องห่วงนะครับ สักวันถ้าผมลืมว่าเคยรักใครได้ ผมจะถอดมันออกเอง”
พิมภาเอื้อมมือดึงแหวนจนหลุดออกมาจากกิ่งไม้ แล้วมองหา นันทิกานต์มองท่าทีพิมภาแล้วถามอย่างแปลกใจ
“เป็นอะไรน่ะพิม”
“เขามาที่นี่ เขามาที่นี่”
“แกพูดถึงใคร”
“เขามาที่นี่”
พิมภาออกวิ่งตามหาฤชวี
“ไอ้พิม แกเป็นอะไร พิม”
พิมภาวิ่งตามหาฤชวีไปทั่วทั้งม่อนแจ่ม ฤชวีเดินลับสายตาไปก่อนที่พิมภาจะมาถึง พิมภาวิ่งไปหาอีกทาง ฤชวีขึ้นรถจากไป พิมภาวิ่งมาถึงพยายามตะโกนเรียก
“คุณต้น คุณอยู่ที่ไหน คุณต้น”
พิมภามองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นวี่แววของฤชวี พิมภาน้ำตาร่วงทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้น ร้องไห้ นันทิกานต์ตามมาเข้าใจแล้วว่าพิมภาหมายถึงฤชวี นันทิกานต์เข้ามานั่งข้างพิมภาที่ร้องไห้อย่างหมดสิ้นซึ่งกำแพงใดๆ อีกต่อไปแล้ว
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”
นันทิกานต์มองอย่างเข้าใจแล้วแตะที่แขนพิมภา
“พิม”
“เขาคือของขวัญของฉัน แต่ฉันกลับทำร้ายเขา ดูถูกความรักของเขา”
“พิม แกบอกฉันว่าแกไม่ได้รักเขา”
“ฉันโกหกทุกคน โกหกตัวเอง ฉันรักเขาแนน ฉันรู้แล้วว่าฉันรักเขา ฉันอยากให้เขากลับมา ฉันไม่อยากเสียคุณต้นไป แนน...ฉันไม่อยากเสียเขาไปจริงๆ”
พิมภาสวมกอดนันทิกานต์ร้องไห้ นันทิกานต์อึ้งกอดพิมภาอย่างปลอบโยน พิมภาร้องไห้เจ็บปวดที่รู้ว่าตัวเองได้ทำลายของขวัญที่วิเศษที่สุดของตัวเองไปแล้ว

วันต่อมา ชุติภากับมิ้นท์ตกใจกับสิ่งที่ฤชวีบอก
“จะไปอังกฤษ ต้นจะไปได้ยังไง” ชุติภาเอาการ์ดแต่งงานโยนตรงหน้าฤชวี “อีกสองวันหนูพิมจะแต่งงานอยู่แล้ว ทำไมไม่สู้”
“ทุกอย่างมันจบแล้วครับคุณย่า”
“ต้น ย่ารู้ว่าต้นกับหนูพิมรักกัน ต้นจะเฉือนหัวใจตัวเองทำไม พยายามอีกสักครั้ง”
“หัวใจของผมมันไม่สำคัญเท่าความสุขของคุณพิมหรอกครับ”
“ย่าไม่ให้ไป”
“อย่าดื้ออีกเลยครับ คุณย่าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ถ้าย่าช่วยมันต้องเป็นไปได้”
“พอแล้วครับ อย่าบังคับคนที่ไม่มีใจอีกเลย”
“ย่าจะพยายามจนถึงที่สุด”
“ถ้าคุณย่าไม่หยุดผมจะไปแล้วไม่กลับมาอีก” ชุติภาตะลึง “ผมขอโทษครับคุณย่า” ฤชวีหยิบการ์ดแต่งงานขึ้นมาดู “แต่ผมเจ็บพอแล้วครับ”
ชุติภาเห็นฤชวีน้ำตาคลอถึงกับอึ้ง มิ้นท์พยายามแก้ไขสถานการณ์
“ใจเย็นๆ มั้ยคะ เอาอย่างนี้นะพี่ต้นเดี๋ยวมิ้นท์จะจองตั๋วให้ จะไปวันไหนคะ”
“มะรืนนี้”
“ไม่อยากรับรู้เรื่องพี่พิมแต่งงานใช่มั้ย” ฤชวีชะงักมองหน้ามิ้นท์ มิ้นท์รู้ว่าฤชวีเจ็บ “ขอโทษนะ มิ้นท์หลุดปาก เดี๋ยวมิ้นท์จัดการให้ พี่ต้นไปเตรียมตัวเถอะนะ”
“พี่จะไปคุยงานกับกิ่งก่อนนะ ผมไปนะครับคุณย่า”
ฤชวีออกไป ชุติภาสงสารฤชวีนัก
“ตั้งแต่เด็กต่อให้โดนตีเกือบตาย ย่าก็ไม่เคยต้องเห็นน้ำตาตาต้นสักครั้ง เพราะความรักแท้ๆ”
มิ้นท์มองตามฤชวีไปอย่างเห็นใจ

ฤชวีขับรถออกไป พิมภากับนันทิกานต์นั่งแท็กซี่เข้ามา พิมภารีบลงจากรถเข้าบ้านชุติภา นันทิกานต์จ่ายเงินแล้วรีบตามเข้าไป
ภายในบ้านขณะนั้นชุติภานั่งเครียด มิ้นท์พยายามพัดวีกลัวชุติภาเป็นลม พิมภากับนันทิกานต์เข้ามา
“พี่พิม”
ชุติภาแปลกใจที่พิมภามา
“สวัสดีค่ะคุณย่า พิมมีเรื่องอยากขอร้องให้คุณย่าช่วยค่ะ”
“เรื่องพิมกับคุณต้น”
ชุติภายังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ พั้นช์กับภาคย์เข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณย่า” พั้นช์ตกใจที่เห็นพิมภา “สวัสดีค่ะพี่พิม”
พิมภามองพั้นช์มองภาคย์ว่าเป็นใคร
“สวัสดีครับคุณย่า ผมเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เลยเพิ่งมาแนะนำตัวกับคุณย่าวันนี้ ขอโทษนะครับที่มาช้า”
ชุติภามองท่าทีพิมภาแล้วตัดสินใจไขข้อข้องใจพิมภา
“ไม่เป็นไร แล้วเรื่องสถานที่กับของชำร่วยเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
พั้นช์มองชุติภาเหวอ ๆ แล้วรับรู้ได้ว่าชุติภาตั้งใจเผยความจริง
“ค่ะ ภาคย์เขาให้พั้นช์ตัดสินใจทุกอย่าง พั้นช์จัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ”
มิ้นท์มองพิมภาแล้วร่วมด้วย
“แล้วพั้นช์กับพี่ภาคย์จะไปฮันนีมูนที่ไหน”
“มัลดีฟส์ค่ะ”
พิมภากับนันทิกานต์อึ้ง
“ขอโทษนะคะ คุณพั้นช์กับคุณคนนี้” พิมภาขัดขึ้นมา
“พั้นช์กำลังจะแต่งงานกับภาคย์ค่ะ เจ้าบ่าวตัวจริง” พั้นช์บอก พิมภาหันมาหาชุติภา
“นี่หมายความว่าเรื่องที่จันทบุรีเป็นแผนให้พิมเข้าใจผิดใช่มั้ยคะ ว่าคุณพั้นช์กับคุณต้น...”
“ใช่! พวกย่าเป็นคนจัดการเอง ตาต้นอยากจะง้อหนูเลยยอมทำตาม จะโกรธจะเคืองอะไรตาต้นอีกมั้ยล่ะ” พิมภาต่อสู้กับอารมณ์ไม่พอใจของตัวเอง “ถ้าหนูพิมจะเอาทิฐิตัวเองเป็นใหญ่แลกกับความรักของตาต้นก็เชิญเลย”
พิมภานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ฤชวีกอดเธอในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนถ่ายรูปเวดดิ้งแล้วได้สติ
“คุณย่าคะ พิมกราบขอโทษกับความเอาแต่ใจของพิม วันนี้พิมรู้แล้วว่าพิมรักคุณต้น ขอให้พิมพบคุณต้นได้ไหมคะ”
มิ้นท์ดีใจเกือบจะหลุดปากว่าได้แต่ชุติภาขัดขึ้นซะก่อน
“ตาต้นไปอังกฤษแล้วจะไม่กลับมาอีก” พิมภาตะลึง “เธอมาช้าไป เสียใจด้วยนะ”
พิมภาน้ำตาร่วง นันทิกานต์สงสาร
“พิม กลับเถอะ”
นันทิกานต์ประคองพิมภากลับไปอย่างคนแพ้
“คุณย่า ทำไมโกหกพี่พิมล่ะคะ” พั้นช์ถามอย่างแปลกใจ
“ย่าจะฝากตาต้นไว้กับผู้หญิงที่จิตใจมั่นคงเท่านั้น ย่าจะดูสิว่าพิมภาจะรักตาต้นจริงแค่ไหน”
“มิ้นท์กลัวมันจะสายเกินไปนะคะ”
“ถ้าตาต้นกับพิมภารักกันจริงก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน”
ภาคย์รีบจับมือพั้นช์
“ผมรักพั้นช์จริง ๆ นะครับ”
“จ๊ะ พ่อหลานเขย”
ชุติภา มิ้นท์ พั้นช์ยิ้มขำท่าทางหวาดหวั่นของภาคย์

นันทิกานต์จูงมือพิมภาเข้ามาในห้อง แล้วชะงักที่เห็นภาณุวัฒน์ พิมมาลา ภัทรพลรออยู่ในห้องรับแขก
“ทำไมมาช้าจังลูก พ่อกับแม่มารอตั้งนานแล้วนะ”
พิมภาเห็นพิมมาลาก็หมดความอดทนโผเข้ากอดพิมมาลา
“แม่จ๋า” พิมภาร้องไห้อย่างหนักจนทุกคนตกใจ “เขาไปแล้วแม่ เขาไม่กลับมาหาพิมอีกแล้ว”
ทุกคนงง
“คุณต้นไปอังกฤษแล้วค่ะ จะไม่กลับมาอีกแล้ว”
นันทิกานต์บอก ขณะนั้นตรีวิญถือชุดเจ้าสาวเข้ามาแต่ยังไม่ทันจะเข้ามาเต็มตัวก็ชะงักที่ได้ยินเสียงพิมภาร้องไห้
“พิมรักคุณต้นค่ะแม่ แต่พิมไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
ตรีวิญอึ้งไปที่เห็นความเสียใจของพิมภา ตรีวิญรู้สึกเจ็บ จนเห็นว่าเป็นจังหวะตรีวิญจึงทำเป็นเพิ่งเข้ามา
“ชุดเจ้าสาวมาแล้วครับคุณพิม” ทุกคนมองตรีวิญอย่างเซ็งๆ ตรีวิญทำเป็นเพิ่งเห็นว่าพิมภาร้องไห้ “เป็นอะไรครับคุณพิม อย่าร้องไห้นะครับ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมจะอยู่กับคุณพิมเสมอ ถึงต้องตายผมก็ยอม”
ตรีวิญทำให้พิมภาพูดไม่ออก ทุกคนกระอักกระอ่วน ตรีวิญทำหน้ายิ้มแต่ใจไม่ได้ยิ้มเลย

เมื่อกลับเข้าบริษัท ตรีวิญกวาดข้าวของบนโต๊ะทำงานลงพื้นอย่างอารมณ์เสีย
“โว้ย” ภาพพิมภาที่ร้องไห้ยอมรับว่ารักฤชวีทำให้ตรีวิญยิ่งเจ็บแค้น “ไม่เป็นไร ไม่ได้ใจ แค่ตัวเขายังอยู่กับเราก็พอ” ตรีวิญสะกดจิตตัวเองเต็มที่ “อดทนอีกนิดเดียวตรีวิญ แกจะชนะแล้ว”
เมื่อถึงวันแต่งงาน พิมภาอยู่ในชุดเจ้าสาวที่สวยงามแต่สีหน้าเธอเศร้ามาก นันทิกานต์กับลัลนาเข้ามาเห็นสภาพของพิมภาแล้วสงสารเพื่อนมาก
“พิม ถ้าจะแต่งงานทั้งที่ไม่มีหัวใจแบบนี้นะ อย่าแต่ง มันไม่เป๊ะ เข้าใจป่ะ”
ลัลนาบอก นันทิกานต์ช่วยสนับสนุนทันที
“ใช่ ชีวิตมันสั้นนะพิม ถ้าอะไรที่มีความสุขก็ควรจะทำ ล้มงานแต่งแล้วบินตามคุณต้นไปเลย ไปตามหัวใจแกกลับมา”
“แล้วคุณตรีวิญล่ะ เขาไม่ได้ผิดอะไร เขารักฉันด้วยใจจริง ฉันเลือกที่จะยื่นความหวังให้เขา ถ้าฉันทำแบบนั้น เขาจะต้องเสียใจ”
“อย่ามานางเอกใส่ฉัน แล้วความรู้สึกของเธอกับคุณต้นล่ะ”
“ฉันผิดเอง ฉันก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ฉันทำ”
“ฉันล่ะอยากให้คุณต้นโผล่มาล้มงานแต่งแกจริงๆ”
พิมภาฟังแล้วแอบคิดมีหวัง
“แกคิดว่าเขาจะทำเหรอ”
ลัลนากับนันทิกานต์มองพิมภารู้ว่าเพื่อนหวัง
“ถ้าคุณต้นอยู่เมืองไทย เขาทำแน่เพื่อคนที่รักเขาทำได้ทุกอย่าง อย่างที่เขาทำให้พวกเราเห็นตลอดมา”
“เหรอ”
พิมภามองสร้อยแหวนของเล่นในมือ แล้วตัดสินใจเอาสร้อยสวมคอ
“สร้อยอะไรน่ะพิม มันไม่เข้ากับชุดเลยนะ”
ลัลนาบอก นันทิกานต์กระตุกแขนลัลนา
“สร้อยคุณต้น”
ลัลนายอมเงียบ พิมภาจับที่แหวนของเล่น
“คุณต้น...ความรักของคุณจะอยู่กับฉันตลอดไป”
นันทิกานต์กับลัลนาได้แต่มองพิมภาอย่างสงสาร

ที่บ้านชุติภา ชุติภากับมิ้นท์อยู่ในชุดเตรียมไปร่วมงานแต่งงานของพิมภา
“ยัยมิ้นท์ พี่แกล่ะ”
“ไปสนามบินตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“แกจะให้พี่แกไปทำไมก็ไม่รู้เสียเวลา”
“คุณย่าขา เราต้องเนียนสิคะ ขืนพี่ต้นรู้ มิ้นท์ตายแน่”
ฤชวีเดินเข้ามาด้านหลังทั้งคู่
“มิ้นท์”
ชุติภากับมิ้นท์ยิ้มให้กัน มิ้นท์ทำเนียนหันกลับไป
“อ้าว พี่ต้น ตอนนี้พี่ต้นต้องอยู่บนเครื่องแล้วนี่คะ”
“นั่นสิ หรือว่าเปลี่ยนใจ”
ฤชวีมองมิ้นท์เขม็ง
“มิ้นท์พี่ให้จองตั๋ววันที่ 21 ไฟล์ทหกโมงเช้า”
“ก็ใช่ไงคะ”
“แต่ตั๋วที่มิ้นท์จองมันหกโมงเช้า วันที่ 21 เดือนหน้า”
มิ้นท์ทำเนียนตกใจ

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/4] วันที่ 10 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage