@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 4 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 4 ม.ค 2556

“ไม่” เอกพลปฏิเสธอย่างมีพิรุธ พิมภามองอย่างรู้ทัน
“พี่เอก ที่พูดว่าจะหายใจได้สักกี่วัน มันฟังดูเหมือนมีคนจะทำร้ายคุณต้นนะ การะเกตุใช่มั้ย...” เอกพลเงียบไม่พูด “พี่รู้ใช่มั้ยว่าจะมีอะไร” เอกพลยังเงียบ “พี่จะไม่พูดก็ได้” พิมภาเริ่มเดินต้อนเอกพล เอกพลถอย “บอกมา...ลัลไปเรียกตำรวจมา” พิมภาจ้องหน้าเอกพลขู่ “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณต้น พี่จะติดคุกเป็นคนแรก”
เอกพลถอยจนติดกำแพง
“ได้” ลัลนาจะไป
“อย่านะ การะเกตุกับยายเขาจัดการกันเอง พี่ไม่เกี่ยว พี่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะ ไม่รู้จริงๆ” เอกพลเข้าจับไหล่พิมภาเขย่าพยายามให้เชื่อ

“ปล่อยฉันนะ”
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” รปภ.วิ่งออกมา “มันจะทำร้ายเราค่ะ จัดการมันเลย”
รปภ.หยิบกระบองออกมาเข้าตีเอกพล เอกพลปัดป้องแล้วรีบหนีไป



“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณพิม”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบคุณมาก ลัล ฉันจะไปบ้านย่าคุณต้นนะ”
“พิม เชื่อมันเหรอ”
“มันก็เป็นไปได้นะ สองยายหลานนั่นมันบ้านะแก ฉันจะรีบไปบอกคุณต้น ลัลเธอไปบอกพี่ภัทรกับพ่อให้รีบตามไปนะ”
พิมภารีบร้อนออกไป
“พิม”
ลัลนารีบกลับเข้าลิฟต์ไปอย่างร้อนใจ

อีกด้านหนึ่งฤชวีนั่งเครียดอยู่ที่ออฟฟิศกิ่งแก้ว กิ่งแก้วนั่งอ่านงานไปด้วยมองฤชวีไปด้วย
“นี่ต้น เดี๋ยวนี้ต้นดูจะไม่ค่อยมีสติเลยนะ เครียดอย่างนี้จะแก้ปัญหาได้ยังไงล่ะ”
“เขาเย็นชา ประชดใส่ ต้นเห็นแล้วหงุดหงิด”
“หายใจเข้าลึกๆ ต้น แล้วไปคุยกับเขาซะ คุยด้วยเหตุผลน่ะ”
“ไม่ล่ะ คนไม่มีเหตุผลจะพูดอะไรก็ไม่ฟังทั้งนั้น”
เสียงมือถือฤชวีดัง กิ่งแก้วขยับมองแล้วหยิบมือถือส่งให้ฤชวี
“คุณพิมโทรมา”
ฤชวีรับมาแล้วกดทิ้ง พร้อมกับปิดเครื่อง
“คนงี่เง่าไม่อยากคุยด้วยตอนนี้”
“ใครกันแน่ที่งี่เง่า”
ฤชวีไม่ฟังมองไปทางอื่น กิ่งแก้วมองอย่างระอา

พิมภาลงจากรถหน้าบ้านชุติภาและพยายามกดโทรศัพท์หาฤชวีอีกแต่ไม่มีสัญญาณ
“รถก็ไม่อยู่” พิมภาจึงกดส่งข้อความ “คุณกับย่ากำลังอยู่ในอันตราย” รอแป๊บเห็นว่ามีรายงานการส่ง “ไม่มีรายงานการส่งข้อความ นี่ปิดเครื่องหรือว่าอับสัญญาณเนี่ย โธ่เอ๊ย” พิมภามองเข้าไปเห็นประตูรั้วบ้านชุติภาเปิดอยู่
“ทำไมเปิดประตูไว้ล่ะ”
พิมภาสังหรณ์ใจไม่ดีจึงรีบเข้าไปด้านใน

พิมภารีบเข้ามาภายในบ้าน แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักที่เห็นชุติภากับมิ้นท์ถูกมัดมือมัดปากไว้
“มิ้นท์ คุณย่า” มิ้นท์กับชุติภาเห็นพิมภาพยายามจะเตือนให้หนีไปแต่ไม่เป็นผล พิมภารีบเข้ามาจะช่วยแก้มัด “มิ้นท์ เกิดอะไรขึ้น”
มิ้นท์ยังไม่ทันตอบ ทันใดนั้นมีถุงผ้าเข้ามาครอบหน้าพิมภา พิมภาพยายามดิ้นสุดชีวิต มิ้นท์กับชุติภาตกใจพยายามจะส่งเสียงห้ามแต่ก็ไม่เป็นผล ถุงผ้าอีกสองใบถูกครอบลงมาที่หัวมิ้นท์กับชุติภา

ประตูรถตู้ด้านหลังถูกเปิดออกมีแสงสปอร์ตไลท์จากด้านนอกสาดเข้าไปภายในรถเห็นร่างพิมภา ชุติภา มิ้นท์ถูกมัดแล้วครอบหัวด้วยถุงผ้านอนอยู่ด้านหลัง ทั้งสามรู้สึกว่ารถหยุดแล้วขยับตัวอย่างระแวดระวัง ลูกน้องการะเกตุเข้ามาดึงถุงผ้าออกจากหัวของทั้งสาม ชุติภา พิมภา มิ้นท์ลืมตาเห็นสปอร์ตไลท์ที่ยิงเข้ามา ทั้งสามพยายามปรับสายตาจึงเห็นร่างๆ หนึ่งเดินเข้ามาภายในแสงสปอร์ตไลท์ซึ่งก็คือสินีนาฏ
“สินีนาฎ”
“เป็นเกียรติจริงๆ ที่ยังจำกันได้นะ ชุติภา”
“แกจับพวกฉันมาต้องการอะไร”
“ฉันเห็นเธอเป็นคนรักธรรมชาติ ห่วงนักไอ้ป่าอนุรักษ์อะไรเนี่ย ฉันก็เลยจะหาที่ให้เธอนอนคุยกับต้นไม้” พิมภาโผเข้ามาแล้วกัดเข้าที่มือสินีนาฎที่จิกหัวชุติภาอยู่ “โอ้ย” สินีนาฎปล่อยมือจากชุติภา หันขวับไปมองพิมภา “นังนี่”
“ถ้าแกแตะคุณย่า แกตายแน่”
“อ้าว นี่ญาติดีกันแล้วเหรอ ลืมไปแล้วเหรอว่ามันเกลียดแกขนาดไหน”
“มันเป็นเรื่องของครอบครัวฉัน คนเลวอย่างคุณไม่เกี่ยว”
“ปากดีนักนะ”
สินีนาฎจะตบหน้าพิมภาแต่เสียงมือถือสินีนาฎดังขึ้น สินีนาฎรับโทรศัพท์
“ยัยเกตุ แกโทรมาก็ดีแล้ว”

การะเกตุยิ้มพอใจกับสิ่งที่สินีนาฎบอก
“ได้ตัวนังพิมภามาด้วยเหรอยาย...ดี เก็บไว้ก่อนนะยาย อย่างมันไม่ควรได้ตายสบาย มันไม่สะใจ เกตุจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
การะเกตุวางสาย รีบลุกออกไปทันที

ฤชวีกลับเข้ามาในบ้านเห็นบ้านปิดไฟเงียบ
“ทำไมเงียบขนาดนี้”
ฤชวีจะเดินเข้าบ้านแต่ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากมุมหนึ่ง ฤชวีชะงัก ยืนฟังจนแน่ใจว่าได้ยินเสียงจริงๆ ฤชวีเดินไปตามเสียงจนไปหยุดที่ห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดที่ประตูตู้สั่นเหมือนโดนกระแทก ฤชวีมองแล้วตัดสินใจเปิดประตู ทันทีที่เปิดประตูออกคนรับใช้ที่ถูกมัดมือมัดปากก็ถลาออกมากองอยู่หน้าห้อง
“นี่เกิดอะไรขึ้น” ฤชวีถามอย่างตกใจรีบแก้มัดปากคนรับใช้
“โจรค่ะ มันมากันหลายคน มันจับพวกเราขังไว้”
“แล้วคุณย่ากับมิ้นท์ล่ะ”
“ไม่รู้เลยค่ะ”
ฤชวีรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างร้อนใจ
“คุณย่าครับ มิ้นท์” ฤชวียิ่งร้อนใจเมื่อไม่พบชุติภากับมิ้นท์ ฤชวีหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเครื่อง ทันทีที่เปิดเครื่องเสียงข้อความเข้า

“คุณพิม” ฤชวีกดเปิดอ่าน “คุณกับคุณย่ามีอันตราย” ฤชวีจะกดโทรออกแต่มือถือฤชวีดังขึ้นซะก่อน ฤชวีกดรับ “คุณภัทร”
ภัทรพลอยู่ที่คอนโดคุยมือถือกับฤชวีอย่างร้อนใจ มีลัลนายืนอยู่ข้างๆ รอฟังอย่างร้อนใจ
“คุณต้น ยัยพิมอยู่ที่บ้านคุณหรือเปล่า”
“คุณพิมมาที่นี่เหรอครับ”

ที่ไร่ของสินีนาฏ พิมภา ชุติภา มิ้นท์ ถูกมัดไว้ในห้องสภาพค่อนข้างสกปรก ชุติภามองสภาพรอบๆ รู้สึกวิงเวียน เหงื่อแตกเหมือนจะเป็นลม พิมภามองอาการชุติภาอย่างเป็นห่วง
“คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ”
“ฉันเวียนหัว”
พิมภาพยายามจะเอาแขนเสื้อที่ไม่เลอะซับเหงื่อที่หน้าผากชุติภา
“ในนี้มันไม่อับ ซับเหงื่อหน่อยนะคะ เหงื่อจะได้ไม่เข้าตา” ชุติภามองการดูแลของพิมภาอย่างอึ้งๆ กับความเป็นห่วงเป็นใย “คุณย่าไม่ต้องกลัวนะคะ พิมต้องพาคุณย่าหนีไปให้ได้”
สินีนาฏเดินเข้ามามองชุติภาเย้ยๆ
“ไง หมดมาดผู้ดีเลยเหรอ” ชุติภามองสินีนาฎอย่างโกรธๆ
“จะฆ่าก็ฆ่าไม่ต้องมาพูดมาก”
“ฉันก็อยากจะฆ่านะ แต่หลานฉันบอกว่ามีอะไรที่สนุกๆ กว่าฆ่าแกให้ตาย”
“แกมันเลวจริงๆ”
สินีนาฏจะตบชุติภาแต่พิมภาโผเข้ากระแทกสินีนาฎจนเซไป
“อย่ามาแตะคุณย่านะ”
“แต่แตะแกได้ใช่ไหม” สินีนาฎตบพิมภาสุดแรง พิมภาถลาไปทางมิ้นท์กับชุติภา “ทำตัวเป็นนางเอก คิดว่านังชุมันจะซึ้งน้ำใจแกหรือไง คนอย่างมันก็ดีแต่เหยียบหัวคนอื่น มันคิดจะเขี่ยแกทิ้งให้หลานมันมาแต่งกับหลานฉันเพราะแกมันไม่มีสกุลรุนชาติ ผู้ดีหน้าโง่แบบนี้แกยังจะปกป้องมันอีกเหรอ”
ชุติภากับมิ้นท์มองพิมภาว่าจะมีอาการยังไง
“ฉันไม่แปลกใจเลยที่คุณย่ารู้ไม่ทันคุณ คนดีๆ เขาจะคิดทันคนเลวอย่างคุณกับหลานได้ยังไง ถ้าแค้นฉันก็ฆ่าฉันแล้วปล่อยคุณย่าไป” ชุติภายิ่งอึ้ง
“ทำไมแกถึงคิดว่าแกมีสิทธิ์เลือก ฉันคือคนที่จะชี้เป็นชี้ตายพวกแกปากเก่งได้อีกไม่นานหรอก”
สินีนาฎออกไป พิมภาขยับเข้าไปใกล้ชุติภาเพื่อให้กำลังใจ
“เราจะต้องรอดนะคะคุณย่า”
พิมภามองไปเห็นตู้ที่กระจกแตกอยู่ พิมภาเห็นทางรอด

ภัทรพล ภาณุวัฒน์ พิมมาลา ลัลนาตกใจกับสิ่งที่ฤชวีบอก
“คุณย่ากับมิ้นท์โดนโจรจับไป”
“ผมแจ้งความแล้วครับ ตอนนี้ตำรวจกำลังช่วยกันตามหา”
“แล้วพิมล่ะคะ เขาบอกจะรีบไปเตือนคุณกับคุณย่า”
“พวกเด็กรับใช้ไม่มีใครเห็นคุณพิมเลยครับ”
“คงไม่ได้หายไปด้วยกันหรอกนะ”
“แล้วถ้าหายไปด้วยกันล่ะคะ”
“ยัยพิมก็โดนจับไปด้วยน่ะสิ”
ภาณุวัฒน์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“ไอ้ก้อง หลานหายตัวไป ช่วยฉันที”
นันทิกานต์วิ่งเข้ามา
“ได้ข่าวไอ้พิมหรือยังคะ แนนโทรไปเช็คตามบ้านเพื่อนแล้วไม่เจอเลยค่ะ”
ทุกคนร้อนใจเป็นห่วงพิมภา

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นพิมภาหันหลังยื่นข้อมือให้เชือกที่มัดมืออยู่สีกับขอบกระจกตู้ที่แตก แต่ยิ่งทำมือก็ยิ่งโดนบาดเพราะพลาดไปโดนอยู่หลายครั้งจนเลือดอาบจนชุติภากับมิ้นท์ทนไม่ไหว
“พอเถอะค่ะพี่พิม”
“พี่ไม่เป็นไร” พิมภาบอกแล้วพยายามถูเชือกให้ขาด “เดี๋ยวพี่จะแก้เชือกให้คุณย่ากับมิ้นท์แล้วถ้าได้โอกาสมิ้นท์กับคุณย่าต้องหาทางหนีไปให้ได้นะ”
“แต่เลือดเธอออกใหญ่แล้ว พอเถอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ป่านนี้คุณต้นคงเป็นห่วงคุณย่ากับมิ้นท์มาก ขอให้คุณย่ากับมิ้นท์ปลอดภัยก็พอ”
“ขอบใจนะ”
พิมภาดีใจที่ชุติภาพูดดีกับเธอเป็นครั้งแรก
เสียงคนเดินใกล้เข้ามา พิมภายิ่งเร่งมือ เสียงฝีเท้าเร่งเข้ามา พิมภายิ่งเร่งมือจนมือโดนกระจกบาดหนักกว่าเดิม ประตูเปิดออกจึงเห็นว่าการะเกตุเข้ามากับสินีนาฎ พิมภานั่งอยู่ตรงกลางระหว่างชุติภากับมิ้นท์บังด้านหลังตัวเองไว้
“พิมภาคนเก่ง พร้อมจะตายรึยัง”
“ยัง เพราะฉันต้องรอให้เธอตายก่อน ฉันถึงจะยอมตาย”
“ปากดีนักนะ ฉันอยากจะดูว่าตอนที่ฉันเอารถตักดินค่อยๆ ฝังแกให้จมดินแกจะปากดีแบบนี้มั๊ย”
ชุติภาตกใจไม่ยอม
“พวกแกแค้นฉัน แล้วไปทำหนูพิมทำไม”
“รักกันก็ดีแล้ว จะได้ไปสามัคคีกันต่อในนรก” การะเกตุหันไปสั่งลูกน้อง “พอแดดออกให้เอาพวกมันไปตากแดดทรมาน ดูเราขุดหลุมเตรียมฝังมัน”
“แกนี่มันเลวทั้งยายทั้งหลาน”
“ถือเป็นคำชมก็แล้วกัน”
พวกการะเกตุออกไป พิมภาแก้มัดให้กับชุติภาและมิ้นท์ทันที

พิมภา ชุติภา มิ้นท์ถูกลูกน้องของการะเกตุ พาเดินไปตามทางเดินในไร่ แต่ทั้ง 3 ยังทำเป็นถูกมัดอยู่
“สัญญานะคะถ้าหนีไปได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าย้อนกลับมา” พิมภากระซิบบอกชุติภากับมิ้นท์
“แล้วพี่พิมล่ะ”
“พี่เอาตัวรอดได้ สัญญานะว่าจะพาคุณย่าหนีไปให้ได้”
“แต่พี่พิม”
“ไม่ต้องพูดแล้ว เตรียมตัวนะ” มิ้นท์กับชุติภาพยักหน้ารับรู้ พิมภาตัดสินใจวิ่งเข้าชนลูกน้องของการะเกตุ “หนีไป”
มิ้นท์รีบพาชุติภาหนีไปในดงไม้
“เฮ้ย”
ลูกน้องจะตาม พิมภารีบคว้าท่อนไม้ที่หล่นอยู่ข้างทางฟาดลูกน้องการะเกตุอย่างบ้าคลั่งดับเครื่องชน ปึ้กๆๆ พิมภาจะหนี เสียงปืนปัง ชุติภากับมิ้นท์ชะงักมองหน้ากันว่าเกิดอะไรขึ้น

พิมภาโดนยิงที่ขาล้มลงกับพื้น
“โอ้ย”
พิมภาหันไปมองแล้วชะงัก การะเกตุเดินถือปืนเข้ามาหาด้วยแววตาโหดเหี้ยม สินีนาฏตามเข้ามา
“ไหนว่าจะไม่ให้มันตายสบายไง”
“นังนี่มันช่วยอีแก่ให้หนีไป”
“ไปตามหาพวกมันให้เจอ” สินีนาฎหันไปสั่งลูกน้อง
“ไม่ต้อง” การะเกตุบอกเสียงดัง สินีนาฎชะงักมองการะเกตุ “พวกมันต้องซ่อนอยู่แถวนี้แน่ ถ้ามันไม่ออกมาเราก็จะฝังนังพิมภาให้พวกมันดู”

พิมภามองการะเกตุเห็นความโหดเหี้ยมแต่พิมภาก็ยังจ้องอย่างใจดีสู้เสือ
ปราสินีเดินถือถุงยาออกมาจากโรงพยาบาล มือปราสินีแตะที่ท้องสีหน้ามีความสุข

“แม่จะดูแลหนูให้ดีนะลูก”
ปราสินียิ้มพร้อมจะก้าวต่อไป แต่ยังไม่ทันก้าวลงบันไดก็ต้องชะงักที่เห็นเอกพลเข้ามาหา
“ปลา... พี่ไปหาปลาที่บ้าน แต่แม่ปลาบอกว่าปลามาหาหมอ พี่ก็เลยตามมา”
“ตามมาทำไม”
“ปลา เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย ตอนนี้พี่ไม่มีอะไรกับการะเกตุอีกแล้ว”
“พี่ไม่มีอะไรกับเขาแล้วหรือเขาเขี่ยพี่ทิ้งแล้ว”
“ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะปลา ถ้าไม่เห็นแก่พี่ ปลาก็เห็นแก่ลูกบ้างสิ”
“พี่ให้ฉันทำลายเขา แล้วยังกล้าเรียกเขาว่าลูกอีกเหรอ”
เอกพลจับมือปราสินีพยายามอ้อนวอน
“ปลา พี่ผิดไปแล้ว”
“ฉันไม่มีทางกลับไปหาคนเลวๆ อย่างพี่อีก ฉันจะไม่ยอมทรยศคนที่ดีกับฉันเพื่อพี่อีก ไปจากชีวิตฉันซะที” ปราสินีแกะมือเอกพลออก
“พี่ไม่ไป”
“งั้นฉันไปเอง”
ปราสินีเดินหนี เอกพลอึ้งที่ปราสินีไม่ใยดี
“ปลา เดี๋ยวสิปลา” ปราสินีโบกแท็กซี่แล้วขึ้นไปโดยไม่สนใจเอกพลสักนิด “ปลา ปลา”
ภายในรถ ปราสินีพยายามห้ามใจ
“ฉันจะไม่ทำผิดอีก ไม่มีวัน”

ฤชวีพยายามกดโทรศัพท์ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ ฤชวีหันกลับมาเครียดจัด
“ติดต่อการะเกตุไม่ได้เลยครับ”
“หายตัวไปเฉยๆ ปิดการสื่อสาร มั่นใจได้ว่าเป็นยัยนี่”
“ร้ายกาจอย่างการะเกตุ พิมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
พิมมาลาร้อนใจห่วงพิมภาแทบจะเป็นลม
“พิมจะต้องไม่เป็นอะไรนะคะคุณแม่”
เสียงมือถือนันทิกานต์ดัง
“ว่าไงปลา ฮะ อยากมากราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่เหรอ ตอนนี้ไม่มีใครทีอารมณ์รับคำขอโทษหรอก ยัยพิมหายตัวไปน่ะสิ สงสัยฝีมือยัยการะเกตุแต่ตอนนี้ยังหาตัวไม่เจอเลย หะ แกมีวิธีเหรอ”
ทุกคนหันมองนันทิกานต์
“ตอนนี้คุณพิม มิ้นท์กับคุณย่าของฉันหายตัวไป”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“ไม่เกี่ยวกับแกแต่เกี่ยวกับการะเกตุ แกต้องช่วยเราตามหาตัวการะเกตุ”
“ทำไมฉันต้องทำด้วย”
“เพราะถ้าแกไม่ทำ ฉันจะรื้อคดีเก่าที่แกทำร้ายลูกสาวฉันขึ้นมา แล้วฉันจะทำให้แกติดคุกให้ได้”
เอกพลมองทุกคนที่ดูจะพูดจริง ทำจริง เอกพลรู้แล้วว่าไม่มีทางเลี่ยง

การะเกตุกับสินีนาฎยืนอยู่ข้างหลุมที่ถูกขุดดินขึ้นมา ชุติภากับมิ้นท์ขยับเข้ามาแอบดูอยู่ห่างๆ ลูกน้องการะเกตุจับตัวพิมภาเข้ามาให้อยู่แทบเท้าการะเกตุ พิมภาเจ็บแผลจนขัดขืนไม่ไหว

เอกพลเดินอยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างกระวนกระวายจนกระทั่งปราสินีเดินเข้ามา
“ปลา พี่คิดแล้วว่าปลาต้องกลับมาหาพี่” เอกพลบอกอย่างดีใจ
“ไม่ใช่ปลาหรอกที่อยากมา”
เอกพลมองว่าหมายความว่ายังไง ฤชวี ภัทรพล ภาณุวัฒน์เดินเข้ามา
“นี่มันอะไรกัน”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 4 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage