อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/5] วันที่ 10 ม.ค 2556
“แต่ตั๋วที่มิ้นท์จองมันหกโมงเช้า วันที่ 21 เดือนหน้า”มิ้นท์ทำเนียนตกใจ
“อ้าว เหรอคะ มิ้นท์นี่แย่จัง งั้นเดี๋ยวมิ้นท์ไปจัดการเลื่อนไฟล์ทให้เร็วที่สุดนะคะพี่ แต่ขอเป็นหลังจากไปงานพี่พิมก่อนนะคะ”
“ไม่ต้องพี่จัดการเลื่อนตั๋วแล้ว”
“แล้วต้นจะไปเมื่อไหร่” ชุติภาถามอย่างตกใจ
“มะรืนนี้ครับ”
“ถ้างั้นก็รออีกแค่วันสองวัน ว่าแต่ ต้นจะไปพร้อมกับย่ามั้ยลูก ไปงานแต่งงานพิมภา”
ฤชวีมองคิดหนัก ชุติภากับมิ้นท์ลุ้น
ที่งานแต่งงาน พิมภามองนาฬิกาอย่างกระวนกระวาย
“แกไม่ต้องตื่นเต้นอีกตั้งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลา”
“มีโอกาสอีกแค่ชั่วโมงเดียวเอง”
พิมภาพึมพำ ประตูเปิดเข้ามา พิมภาหันมองด้วยความหวัง แต่เป็นกิ่งแก้วเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณพิม ยินดีด้วยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” พิมภามองหาฤชวี
“นี่คุณกิ่งมาคนเดียวเหรอคะ” นันทิกานต์ถามแทนพื่อน กิ่งแก้วยิ้ม
“ค่ะ ทำไมเหรอคะ”
“ความหวังดับวูบเลยอ่ะค่ะ” ลัลนาหยิกนันทิกานต์ “โอ้ย”
“ยินดีด้วยนะคะคุณพิม ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ” กิ่งแก้วแสดงความยินดีกับพิมภา
“คงมีหรอก” ลัลนาบอก นันทิกานต์หยิกมั่ง “โอ้ย ก็จริงนี่”
“กิ่งเอาของขวัญมาให้ค่ะ คิดว่าคุณพิมน่าจะชอบ กิ่งแก้วส่งแผ่นต้นฉบับนิยายคุณสามีกำมะลอให้กับพิมภา
“นี่มัน...”
“ต้นฉบับคุณสามีกำมะลอค่ะ”
“ฉันไม่...”
“ส่วนที่ต้นไม่ยอมให้ตีพิมพ์ค่ะ” กิ่งแก้วเห็นพิมชะงักก็ยิ้ม “ต้นบอกว่ามันเป็นความรู้สึกที่ต้นอยากเก็บในความทรงจำเพียงคนเดียวค่ะ”
พิมภารับมาอ่านทันที กิ่งแก้วมองลัลนากับนันทิกานต์ที่แอบยกมืออธิษฐานขอให้ได้ผลทีเถอะ
ชุติภากับมิ้นท์เดินเข้ามาบริเวณที่จัดงานแต่งงาน ภัทรพล ภาณุวัฒน์ พิมมาลามาต้อนรับ
“สวัสดีครับคุณย่า”
“สวัสดีครับคุณย่า แล้ว...”
“ไม่ยอมมา หัวใจสลายน่ะค่ะ”
“ใจน่ะสู้ค่ะ แต่โดนปฏิเสธหลายครั้งคงหมดกำลังใจ”
“ถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าคุณตรีวิญอาจจะเป็นคู่ของยัยพิมจริงๆ ก็ได้นะ” พิมมาลาหันมาพูดกับภาณุวัฒน์ ภัทรพล “เราคงต้องยอมรับ”
เสียงมือถือภาณุวัฒน์ดังขึ้น ภาณุวัฒน์กดรับ
“มาแล้วใช่มั้ย เข้ามาได้เลย” ภาณุวัฒน์วางสาย “แต่พ่อจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ”
ทุกคนมองภาณุวัฒน์ว่าหมายความว่ายังไง สารวัตรบริบูรณ์เดินเข้ามา
“สวัสดีครับท่าน”
“ช่วยผมทีนะ”
“ครับ”
ที่ห้องแต่งตัว พิมภาอ่านต้นฉบับอย่างตั้งใจท่ามกลางสายตาลุ้นๆ ของลัลนา นันทิกานต์ กิ่งแก้ว
“ตลอดเวลาที่ผมได้อยู่ใกล้คุณ คุณทำให้ผมรู้ว่าการได้มีลมหายใจเพื่อคนที่ตัวเองรักมันมีความสุขมากแค่ไหน ผมอยากนอนหลับโดยมีคุณนอนอยู่ข้างๆ และอยากตื่นมาเห็นรอยยิ้มของคุณในทุกเช้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันหนึ่งผมจะได้เจอกับผู้หญิงที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งในเวลาที่คิดถึง...ผมอยากเดินเคียงข้างคุณตลอดไป...หัวใจของผมจะมีคุณเพียงคนเดียวตลอดไป...แต่งงานกับผมนะครับคุณพิม...”
พิมภาน้ำตาร่วง กอดต้นฉบับไว้แนบอก
“คุณต้น ฉันขอโทษ”
“ไปเลยไอ้พิม”
“ทางนี้เดี๋ยวพวกฉันเคลียร์เอง ไปสิ”
“กิ่งช่วยค่ะ”
ทุกคนพยายามจะดึงพิมภาออกไป แต่พิมภาขืนไว้ไม่ยอมไป
“ฉันไปไม่ได้”
“พิม”
“คุณตรีวิญเขาไม่ผิด ฉันทำร้ายคนที่รักฉันไม่ได้”
“แต่แกรักคุณต้น”
“ฉันรู้ดีว่างานแต่งงานที่มันพังเพราะถูกทรยศมันเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเคยโดนมาแล้ว แต่ฉันจะไม่ยอมทำแบบนั้นกับคนดีๆ อย่างคุณตรีวิญเด็ดขาด”
“พ่อเห็นด้วย”
ทุกคนหันมอง ภาณุวัฒน์ พิมมาลา ภัทรพลเข้ามา
“คุณพ่อ พี่ภัทรจะยอมให้ไอ้พิมแต่งงานเหรอคะ”
“ชีวิตของพิมให้พิมเป็นคนตัดสินใจมั้ย”
“ถ้าลูกคิดว่าเขาเป็นคนดีจริง ก็แต่งเลยลูก...สารวัตร” สารวัตรบริบูรณ์เข้ามา ทุกคนมองว่าเป็นใคร “นี่สารวัตรบริบูรณ์ เจ้าของคดีที่การะเกตุลักพาตัวลูกไปไง สารวัตรเขาได้รับแจ้งความจากคุณฤชวีว่าลูกถูกลักพาตัวไป สารวัตรก็เลยวางแผนจับตัวการะเกตุแบบให้ดิ้นไม่หลุด”
“ครับ ผมต้องการหลักฐาน และคุณฤชวีก็อาสาที่จะเข้าไปช่วยคุณพิมโดยติดเครื่องดักฟังไว้กับตัวคุณฤชวี”
“งั้นสารวัตรก็ได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดเลยสิคะ”
“ถูกต้องเลยคร้าบ ผมล่ะทึ่งในความกล้าของคุณฤชวีจริงๆ ตอนที่คนร้ายบังคับให้เลือกว่าใครจะตายพร้อมคุณพิม”
“เขาไม่กล้าขนาดนั้นหรอกค่ะ เขาไม่แม้แต่คิดจะตายพร้อมคนที่เขารักด้วยซ้ำ” พิมภาบอก
“ตายก็โง่สิครับ” สารวัตรแย้ง ทุกคนผงะกับคำพูดของสารวัตร “คิดบ้างมั้ยว่าถ้าเขาโดนยิงตาย ไอ้ลูกเมียที่เหลือจะอยู่ยังไง คนฉลาดมันต้องรักษาชีวิตทั้งของตัวเองและคนที่รักไว้สิครับ คุณฤชวีใช้จิตวิทยาทำให้คนร้ายไม่ระวังแล้วจะเข้าชาร์ทคนร้าย”
พิมภาตะลึง
“จริงเหรอคะ”
“แต่ผิดหวังอยู่นิดเดียว ไอ้ตอนท้ายมันชุลมุนเพราะคุณตรีวิญดันแทรกคิวเข้าชาร์ทผิดจังหวะ คนร้ายจะยิงคุณ คุณฤชวีก็เลยพุ่งเอาตัวเข้าบังคุณพิมจนต้องรับกระสุนแทนคุณ ปัง”
“เอ่อ...สารวัตรไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุไม่ใช่เหรอครับ”
“คุณเอ๊ย เสียงที่ผ่านเครื่องดักฟังมันละเอียดมาก ผมฟังแล้วเก็บทุกรายละเอียด ประทับใจมากๆ”
“คุณต้นโดนยิง แล้วทำไมไม่มีใครบอกพิม”
“พ่อเพิ่งรู้หลังจากที่คุยกับสารวัตรบริบูรณ์”
“ต้นห้ามทุกคนไว้ค่ะ ไม่ยอมให้บอกคุณพิม” กิ่งแก้วบอก พิมภาหันมองว่าทำไม “คุณพิมฟังเองเถอะค่ะ”
กิ่งแก้วหยิบมือถือขึ้นมากดเปิดคลิปให้ฟัง
“ต้นไม่อยากให้กิ่งบอกใครเรื่องนี้ ไม่อยากเอาการเจ็บของต้นเป็นบุญคุณให้คุณพิมต้องร้องไห้เพราะต้นอีก ต้นอยากให้คุณพิมมีความสุขสักที”
พิมภาน้ำตาร่วง
“เจ้าสาวเข้าโหมดดราม่าซะแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมฝากของคืนคุณฤชวีด้วยนะครับ ลูกน้องผมบอกว่าเขากำไว้แน่นตลอดตอนที่ส่งโรงพยาบาลน่ะครับ”
พิมภารับมาซึ่งเป็นผ้าเช็ดหน้าตัวเองที่ให้ฤชวี พิมภาปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“เดี๋ยวนะ ถ้าคุณต้นช่วยแก อย่างนี้ตรีวิญก็โกหกกเรื่องที่มันบอกว่าเป็นคนช่วยแกน่ะสิ”
พิมภาอึ้งใช้ความคิด เจ้าหน้าที่จัดงานเข้ามา
“จะเริ่มพิธีแล้วเชิญเจ้าสาวครับ”
ทุกคนมองพิมภาว่าจะเอายังไง
“ค่ะ”
ทุกคนตกใจ
“พิม”
“พิมเดินหน้าแล้วไม่ถอยหลังค่ะ”
พิมภาตัดสินใจเดินออกไป
“ปาฏิหาริย์ไม่มีจริงเหรอเนี่ย”
ทุกคนตามออกไปอย่างผิดหวัง
พิธีแต่งงานเริ่มขึ้น ภาณุวัฒน์พาพิมภาเดินเข้ามาตรงหน้าแท่นพิธีที่ตรีวิญยืนรออยู่ แขกคนอื่นๆ ที่มาร่วมงานครอบครัวและคนที่ทำงานไม่ค่อยเห็นด้วยนัก ในขณะที่ตรีวิญแทบจะเป็นคนเดียวในงานที่มีความสุข
พิมภามีสีหน้าลังเลมากเมื่อสายตาเธอเห็นทุกสายตาของแขกในงาน แก๊งพิมมาลากับเพื่อนๆ ของพิมภาที่มองมาดูไม่มีใครจะยินดีด้วยเลยสักคน พิมภาจึงชะงักไม่ยอมเดิน ภาณุวัฒน์พลอยชะงักไปด้วย
“เป็นอะไรเหรอลูก”
ตรีวิญมองพิมภาที่ยืนนิ่งเริ่มไม่สบายใจจึงเดินไปหาพิมภา
“คุณพิมเป็นอะไรเหรอเปล่าครับ”
“คุณตรีวิญ คุณเป็นคนช่วยฉันจากการะเกตุใช่มั้ยคะ”
ตรีวิญอึ้งแต่ยังพยายามโกหกอย่างหนักแน่น
“ใช่ครับ”
พิมภาพยักหน้าอย่างตัดสินใจได้ทันที
“ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเองนะคะ พ่อคะ” พิมภายื่นช่อดอกไม้เจ้าสาวให้ภาณุวัฒน์ “ พิมฝากด้วยค่ะ อย่าให้ไปอยู่ในมือใครนะคะ เดี๋ยวคนนั้นจะโชคร้าย”
พิมภายกชายกระโปรงวิ่งลงจากแท่นพิธี แต่ตรีวิญดึงไว้
“ผมรักคุณนะคุณพิม”
พิมภาสะบัดหลุด
“ฉันรักคุณต้น ฉันไม่ได้รักคุณและไม่มีวันรัก ลาก่อนคุณตรีวิญ”
คนอื่นๆ ในงานดีใจมาก พิมภาวิ่งเข้าไปหาชุติภา
“คุณย่าขา พิมยอมทุกอย่างช่วยพิมด้วยนะคะ”
“แน่นอนหลานสะใภ้ ไปเร็วยัยมิ้นท์”
ชุติภา มิ้นท์พาพิมภาออกไป แก๊งค์ภาณุวัฒน์ เพื่อนๆ รีบตามไป ทิ้งตรีวิญไว้กับแขกคนอื่นๆ และสุกัญญาที่มองอย่างสมเพช
ชุติภาอารมณ์เสียคุยโทรศัพท์กับทางบ้าน
“ตาต้นไม่อยู่ ไปไหน...ไม่รู้ ทำไมพวกแกไม่ถาม”
มิ้นท์พยายามกดโทรศัพท์
“ติดต่อพี่ต้นไม่ได้เลยค่ะ”
“คุณต้นอยู่เมืองไทยใช่มั้ยคะ พิมจะตามหาคุณต้นให้เจอ พิมจะไม่ยอมเสียคุณต้นไป”
“พ่อจะช่วยนะ”
“พวกฉันจะช่วยด้วย”
ทุกคนแยกย้ายช่วยกันตามหาฤชวี
ตรีวิญนั่งอยู่เพียงลำพังในสถานที่จัดงานที่ไม่เหลือใคร ตรีวิญดูหมดพลัง ไม่เหลือความมั่นใจใด ๆ อยู่เลย
สุกัญญาเดินเข้ามา ตรีวิญมองสุกัญญา
“สะใจแล้วใช่มั้ย ที่ผมต้องเป็นแบบนี้”
สุกัญญามองตรีวิญอย่างสงสาร
“พี่รู้ว่าคุณต้องการความรักชดเชยกับสิ่งที่คุณขาดมาตลอดชีวิตคุณเก่ง แต่กลับไม่ฉลาดที่จะเรียนรู้ว่า ความรักไม่ได้มาด้วยแผนการและการเอาชนะ แต่มันคือความจริงใจ แต่มันคือสิ่งที่คุณไม่มี”
“แต่ผมรักคุณพิม”
“ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ คุณเข้าใจใช่มั้ย พิมกับคุณฤชวีเขารักกัน และคุณไม่มีวันชนะคุณฤชวีมันคือความจริง” ตรีวิญเจ็บปวดที่ต้องพ่ายแพ้ สุกัญญาวางมือบนบ่าตรีวิญบีบเบาๆ “เราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่มีชีวิตที่ดีได้”
“ทำไมไม่มีใครรักผม ผมไม่เคยเห็นหน้าแม่ ผมต้องอยู่คนเดียวบนโลกนี้ ผมไม่เคยมีใคร ผมเหงา...ผมอยากมีใครสักคนให้กอด...อยากให้คนนั้นเป็นคุณพิม แต่เขาก็ทิ้งผมไป ทำไมต้องเป็นผมที่แพ้ ทำไม...ทำไม” ตรีวิญร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “สุดท้าย...ผมก็ไม่เหลือใคร แม้แต่คนที่ผมรัก”
สุกัญญากอดปลอบโยนตรีวิญที่ร้องไห้ราวกับเด็กๆ
“ยังไม่สายที่คุณจะรักษาพิมไว้” ตรีวิญมองสุกัญญาว่าหมายความว่ายังไง “แต่ไม่ใช่วิธีเดิมที่คุณเคยทำ”
ตรีวิญมองสุกัญญาคิดตามที่สุกัญญาพูด
ที่คอนโดพิมภา ภัทรพลคอยรับสายจากทุกคนที่ออกไปตามหาฤชวี
“ว่าไงมิ้นท์...ไม่เจอเหรอ” เสียงมือถืออีกเครื่องดัง “คุณลัล เจอมั้ย”
“ว่าไงตาภัทร”
ภัทรพลส่ายหน้า ภาณุวัฒน์เดินคุยโทรศัพท์ออกมา
“ไม่เจอไม่ได้เว้ย ลูกเขยคนนี้สำคัญมาก ตามต่อไป” พิมภามองภาณุวัฒน์อย่างหมดหวัง “คุณต้นไม่เปิดเครื่อง ตามสัญญาณโทรศัพท์ไม่ได้”
“มันสายไปแล้วใช่มั้ย คุณต้นจะไม่กลับมาหาพิมอีกแล้ว”
ทุกคนสงสารพิมภา ตรีวิญเข้ามา
“คุณพิม”
ทุกคนหันมองไม่พอใจ
“นายมาอีกทำไม”
“คุณพิมให้โอกาสผมแก้ตัวได้มั้ยครับ”
“ก็น้องฉันไม่เอานายไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ” ภัทรพลกระชากคอเสื้อตรีวิญ
“ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่าผมรักคุณพิมจริงๆ”
พิมภามองตรีวิญว่าจะเอายังไง
ที่ร้านกาแฟร้านประจำของฤชวี ฤชวีนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊กหน้าจอเป็นรูปพิมภา มีภาพคู่กับฤชวีเพิ่มขึ้นมาด้วย ฤชวีใช้นิ้วแตะที่หน้าจอด้วยความเสียใจ น้ำตาคลอ ตรีวิญเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามฤชวี ฤชวีแปลกใจที่เห็นตรีวิญ ตรีวิญยิ้มให้ฤชวีพร้อมกับบอกว่า
“ผมกำลังจะไปญี่ปุ่น” ฤชวีหน้าตึง
“แล้วยังไงครับ”
“แต่ผมต้องเอาของมาส่งให้คุณก่อน”
“ของ”
ตรีวิญวางแหวนของเล่นตรงหน้าฤชวี ฤชวีอึ้ง
“รักษามันไว้ให้ดีนะครับ หมดหน้าที่ของผมแล้ว”
ตรีวิญออกไป ฤชวีหยิบแหวนขึ้นมามองไม่เข้าใจว่าตรีวิญหมายถึงอะไร ทันใดนั้นไฟในร้านดับพรึ่บ พร้อมกับเสียงเพลงประจำของฤชวีกับพิมภาดังขึ้น ฤชวีแปลกใจ
ไฟตรงลานน้ำพุสว่างขึ้น ฤชวีเห็นพิมภาในชุดเจ้าสาวเดินออกมาจากอีกด้านหนึ่ง ฤชวีแทบไม่อยากจะเชื่อ ฤชวีเดินไปหาพิมภาตรงกลางลานน้ำพุ พิมภายืนต่อหน้าฤชวี
“เคยมีคนบอกฉันว่า การมีคนรักที่ดี คือของขวัญที่วิเศษที่สุด ผู้หญิงทุกคนจะมีของขวัญของตัวเอง แต่ฉันไม่เคยเชื่อ จนได้มาพบคุณ วันเวลาที่ผ่านมา คุณคือคนที่ยืนเคียงข้างฉันมาตลอด คุณทำให้ฉันไม่อยากเดินคนเดียวอีกต่อไป คุณต้น คุณพร้อมจะยอมรับผู้หญิงงี่เง่าอย่างฉันไว้ในชีวิตคุณได้ไหม เป็นของขวัญให้ฉันได้มั้ย...ได้มั้ย”
ฤชวีมองพิมภานิ่งไปชั่วอึดใจ พิมภาลุ้น
“ตั้งแต่ผมได้เจอคุณ ชีวิตผมก็วุ่นวายมาตลอด” พิมภาหน้าเสีย “แต่มันเป็นความวุ่นวายที่มีความสุขที่สุด”
ฤชวีจับมือพิมภาแล้วสวมแหวนของเล่นให้กับพิมภา “ช่วยทำให้ชีวิตผมวุ่นวายตลอดไปนะครับคุณพิม”
พิมภาดีใจเข้ากอดฤชวี
“คุณต้น”
น้ำพุถูกเปิด ราวกับเป็นการแสดงความยินดีกับทั้งคู่ ท่ามกลางความยินดีของแก๊งภาณุวัฒน์และชุติภาที่ส่งเสียงยินดี ตรีวิญขยับเข้ามายืนมองพิมภากับฤชวี สีหน้าไม่สุขแต่ก็ไม่ทุกข์นัก ภัทรพลกับภาณุวัฒน์จับไหล่ตรีวิญคนละข้าง พิมมาลาขยับเข้ามา ทุกคนยิ้มให้ตรีวิญ
“ขอบคุณนะ”
ตรีวิญยิ้มรับรู้สึกเป็นสุข ขณะที่ฤชวียกตัวพิมภาหมุนอยู่กลางน้ำพุอย่างมีความสุข
ที่ม่อนแจ่ม ฤชวีนั่งอยู่ที่มุมสวยเพียงลำพัง ลมหนาวพัดมาเบาๆ ฤชวียิ้มรับลมหนาว สีหน้ามีความสุขมาก
พิมภากางผ้าคลุมไหล่สีครีมเข้าคลุมให้กับฤชวีจากด้านหลัง มือพิมภาโอบกอดฤชวี พิมภาขยับหน้าเข้ามาทางไหล่ซ้ายของฤชวีแล้วกระซิบที่ข้างหูฤชวีเบาๆ
“ไม่หนาวเหรอคะ”
ฤชวียิ้มมีความสุขมองไปข้างหน้า
“ไม่เลยครับ ถ้ามีคุณกอดอยู่อย่างนี้”
“ถ้าพิมกอดแล้ว อย่าบอกให้พิมปล่อยนะ”
“ต้องบอกว่า ห้ามปล่อยเด็ดขาด” พิมภาวางคางบนไหล่ฤชวียิ้มมีความสุข ฤชวีมองที่มือของพิมภาเห็นว่านิ้วนางซ้ายสวมแหวนของเล่นอยู่ “ทำไมคุณไม่สวมแหวนแต่งงานล่ะครับ แหวนของเล่นเนี่ยมันไม่มีราคานะ”
“คุณต้นน่ะ” พิมภาขยับมานั่งข้างๆ แล้วใช้สองมือจับมือของฤชวีขึ้นมา “เมื่อไหร่คุณจะเลิกย้ำเรื่องนี้สักที พิมเปลี่ยนไปแล้ว เลิกงอนพิมเถอะนะ”
“เปล่านะครับ ผมพูดจริงๆ ผมอยากให้ภรรยาผมเป็นอย่างที่เขาอยากเป็น ไม่ต้องเปลี่ยนเพื่อผมหรอกครับ เพราะผมรักที่ตัวตนของคุณ”
พิมภายิ้มมองแหวน
“พิมรักแหวนวงนี้ค่ะ รัก...มันเป็นแหวนจากคนที่เขารักพิม ที่สำคัญ...เขาไม่ได้มอบให้ด้วยมูลค่าของมัน แต่เขามอบให้พิมด้วยหัวใจของเขา ภรรยาขออนุญาตคุณสามีไม่ถอดได้ไหมคะ”
“คุณเรียกไม่ครบนะครับ”
“ไม่ครบ ยังไงเหรอคะ”
“คุณต้องเรียก คุณสามีกำมะลอสิครับ”
พิมภางอนนิดๆ รู้ว่าโดนแกล้ง
“คุณต้นน่ะ ไม่เลิกนะ” ฤชวีหัวเราะ “ก็ได้ ต่อไปนี้พิมจะเรียกคุณว่าคุณสามีกำมะลอ” พิมภามองฤชวีแล้วยิ้มเข้ากอดกระซิบเบาๆ “ที่รัก...นะคะ”
ฤชวีหัวเราะกอดพิมภา
“ได้ครับ คุณภรรยา...ที่รัก”
พิมภาพยักหน้าแบบว่าดีมาก ฤชวีขยับออกมามองหน้าพิมภาแล้วขยับมือมาจับพิมภา พิมภายกมือวางทาบกับมือของฤชวี แล้วขยับสอดประสานนิ้วจับมือฤชวีไว้
“คุณต้น อย่าปล่อยมือจากฉันนะ”
“ผมจะไม่ยอมปล่อยมือจากคุณ...ตลอดไป”
“คุณสัญญาแล้วนะ”
ฤชวีไม่ตอบ ค่อยๆ ขยับหน้าเข้ามาจนจมูกชนกับจมูกของพิมภา
“ผมสัญญา”
ฤชวีบอกพร้อมขยับหน้ามาจูบพิมภาเพื่อเป็นการยืนยัน
********** อวสาน ***********
อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก [ตอนอวสาน/5] วันที่ 10 ม.ค 2556
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพรละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage