อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 5/2 วันที่ 10 ม.ค. 56
“จะสนุกๆก็ไม่ได้ ลูกก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่า นังนั่นมันแสบแค่ไหน ลำพังรมณี แม่ยังพูดแก้ตัวไปได้ แต่กับหนูรวี...แม่เดาไม่ออกว่าเค้ารู้สึกยังไง”“คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวังแน่ ว่าแต่ทำไมคุณพ่อถึงดูเกลียดพ่อของสุอาภามากนัก”
“เค้ามีอดีตที่ไม่น่าจดจำต่อกัน”
“เรื่องอะไรเหรอครับ"
“เค้าเคยรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่ผู้หญิงคนนั้นนอนกับผู้ชายไม่เลือกจนตั้งท้อง ก็มามัดมือชกว่าพ่อของลูกเป็นพ่อของเด็กในท้องมันน่ะสิ คุณนพก็หลงนังนั่นหัวปักหัวปำ คิดว่าคุณพ่อไม่รับผิดชอบ สองคนก็เลยทะเลาะกันใหญ่โต คุณพ่อเสียใจมากที่เพื่อนรักต้องมาแตกหักกับเค้าเพราะผู้หญิงคนเดียว รู้อย่างนี้แล้วก็อย่าไปยุ่งกับยัยสุอาภาอีก รับปากแม่จะได้มั้ย”
“ครับ”
ศรีพิไลเดินออกไป ภูวดลมีสีหน้าครุ่นคิด
ภายในบ้าน วันเดียวกัน พิทยากำลังดูแบบทางหน้าคอมพ์แมคบุ๊ก...พลันเสียงกดออดดังขึ้น พิทยาลุกเดินไปตรงประตู แล้วก็ชะงักที่เห็นรวีพรรณยืนอยู่
พิทยาทั้งดีใจทั้งประหลาดใจ “รวี”
ภายในฟิตเนสตอนกลางวัน สุอาภากำลังออกหมัดเต็มที่ ชกมวยใส่เทรนเนอร์ไม่หยุด พราวพิไลยืนมองด้วยความเป็นห่วง ไม่นานสุอาภาก็หยุดแล้วเดินมาหาเพื่อน พราวพิไลยื่นขวดน้ำให้ เธอรับมาดื่ม สุอาภาฝืนยิ้มร่าเริง
“ป่านนี้พิทกับคุณรวีคงจะคืนดีกันแล้วเนอะ แกว่ามั้ย!”
พราวพิไลไม่ตอบ สุอาภาพูดต่อ
“ถ้าเค้าคืนดีกันได้ ฉันจะมีความสุขมากเลย”
“แกแน่ใจว่าแกมีความสุข”
สุอาภาชะงักไปแล้วก็ฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ในใจร้องไห้
“แน่ใจสิ ฉันบอกแกแล้วไง ถ้าพิทมีความสุข ฉันก็มีความสุข ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
ทันทีที่สุอาภาหันหลังเดินออกไป หน้าก็เศร้าทันที
ภายในห้องน้ำในฟิตเนส สุอาภายืนให้น้ำรดหัวพลางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก...แต่ต้องกลั้นไม่ให้เสียงออกมา สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว ดูน่าสงสาร
ภายในบ้าน พิทยาจับมือรวีพรรณ แววตาที่มองเธอเป็นประกายด้วยความดีใจอย่างที่สุด รวีพรรณเองก็เช่นกัน
“ขอบคุณนะครับรวี ขอบคุณที่เข้าใจผม ผมดีใจที่สุด”
“อย่าขอบคุณรวีเลยค่ะ ถ้าพิทจะขอบคุณ ไปขอบคุณคุณสุอาภาดีกว่า เธอเล่าทุกอย่างให้รวีฟัง แล้วเธอก็มาขอโทษ...สำหรับทุกสิ่งที่ทำกับเราสองคน ครั้งนี้รวีเชื่อว่าคุณสุอาภาจริงใจจริงๆ”
พิทยาผงะแล้วนิ่งอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึงว่าสุอาภาจะทำแบบนั้นจริงๆ
ภายในห้องรับแขกบ้านรวีพรรณ ภูวดลอยู่กับรมณีและณรงค์
“น้าคิดอยู่แล้วว่านังสุอาภามันต้องโกหกตอแหลเรื่องพ่อดล พ่อดลไม่จำเป็นต้องอธิบายให้น้าฟังเลย” รมณีบอก
“ผมดีใจนะครับที่คุณน้าเชื่อผม แต่คุณรวี...เธอคงมองผมไม่ดีไปแล้ว”
“อย่าเพิ่งเสียกำลังใจขนาดนั้น เรื่องยัยรวีน้าจะจัดการให้เอง ยังไงยัยรวีก็ต้องเชื่อพ่อเชื่อแม่มากกว่าคนอื่น” ณรงค์บอก
ภูวดลยิ้มสบายใจ ระหว่างนั้นรวีพรรณเดินกลับเข้ามา ภูวดล รมณี ณรงค์หันไปมอง ภูวดลยิ้ม แต่รวีพรรณไม่ยิ้มตอบ ทำให้ภูวดลหน้าเจื่อนไป
“คุณพ่อคะคุณแม่คะ รวีมีเรื่องอยากคุยด้วย”
ภูวดลรู้ตัวรีบบอก
“ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
รมณีหันไปทางรวีพรรณ
“ลูกอย่าเสียมารยาท พ่อดลเค้ามารอลูกนานแล้ว เอาไว้เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”
“ไม่ค่ะ รวีต้องคุยตอนนี้ แต่ถ้าคุณภูวดลอยากอยู่ด้วยก็ได้นะคะ จะได้ฟังไปพร้อมๆกัน”
ทุกคนชะงักว่าอะไร...
“รวีจะแต่งงานกับพิทค่ะ”
ทุกคนอึ้งกันไปหมด โดยเฉพาะภูวดลที่รู้สึกเสียหน้าอย่างแรง
“พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” รมณีบอก
รวีพรรณเน้นและย้ำอีกครั้ง
“รวีจะแต่งงานกับพิท คุณพ่อคุณแม่ได้ยินชัดแล้วนะคะ”
ภูวดลกำมือแน่นด้วยความโมโห
“ไอ้พิทยามันบอกให้ลูกมาพูดกับแม่เหรอ”
“พิทไม่ได้บอกค่ะ นี่เป็นเรื่องที่รวีตัดสินใจเอง”
“แม่ว่าถ้าเราพูดกันต่อไปจะต้องทะเลาะกันเปล่าๆ รอให้ลูกอารมณ์สงบเสียก่อน แล้วค่อยพูดกัน”
“จะพูดตอนไหนๆ หรือจะพูดกันเมื่อไหร่ รวีก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ รวีจะแต่งงานกับพิทคนเดียวเท่านั้น”
รมณี ภูวดล ณรงค์อึ้งมาก
“นี่มันเสี้ยมลูกให้เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ” ณรงค์ถาม
รมณียกมือไม่ให้ณรงค์พูดต่อ
“ถ้าลูกคิดจะแต่งงานกับมัน ก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก”
รมณีพูดด้วยความโมโหก่อนจะเดินออกไป ณรงค์ปรายแววตามองตำหนิลูกสาวก่อนจะเดินตามรมณีออกไป รวีพรรณได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่กลางห้อง ภูวดลเดินมาใกล้
“อะไรทำให้คุณอยากแต่งงานกับมันมากขนาดนี้”
รวีพรรณหันไปทางภูวดลบอก
“พิทเป็นคนที่ฉันรัก”
“รัก หรือว่า คุณกับมัน...มีอะไรกันไปถึงไหนแล้ว”
รวีพรรณฉุนกึกตบหน้าภูวดลเพี๊ยะ!!! ภูวดลอึ้งมาก เพราะไม่เคยมีใครกล้าตบเค้ามาก่อน
“พิทเค้าเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยคิดที่จะล่วงเกินฉันแม้แต่น้อย อย่าเอาตัวเองเป็นมาตรฐานในการตัดสินคนอื่นสิคะ”
รวีพรรณพูดจบแล้วก็เดินออกไป ภูวดลจับหน้าตัวเองด้วยความแค้นและเจ็บใจ
“อย่านึกว่าผมจะปล่อยให้คุณไปมีความสุขกับไอ้พิทยาง่ายๆ”
เช้าวันถัดมา นพกำลังไดร์ฟกอล์ฟ สุอาภายืนปรบมืออยู่ด้วย
“ป๋าเก่งที่สุด”
สุอาภาเอาผ้ามาซับเหงื่อที่หน้าให้ นพยิ้มชื่นใจ
“ไม่ต้องมาทำปากหวาน อยากได้อะไร บอกป๋ามาตรงๆ”
“แตไม่อยากได้อะไร แค่ออกมาเป็นเพื่อนป๋าแค่เนี้ย แตก็มีความสุขแล้ว”
นพกอดแล้วหอมหน้าผาก
“จะไม่ให้ป๋ารักได้ยังไงห๊ะ”
สุอาภาผละออกมาแล้วยิ้ม
“ป๋าหิวน้ำมั้ยคะ แตไปซื้อน้ำให้”
สุอาภารีบออกไปซื้อน้ำ นพเดินมานั่งพัก ระหว่างนั้นภาสันต์ควงมากับเด็กสาวและกลุ่มเพื่อน เดินมานั่งใกล้ๆกับนพ นพหันไปเห็นก็ผงะ ภาสันต์หันมาประสานสายตากับนพ สองคนชะงักมองหน้ากันอย่างไม่ถูกชะตา นพหมดอารมณ์ขึ้นมาทันที จะลุกเดินออกไป แต่ภาสันต์พูดขึ้นมา
“ฝากบอกลูกสาวแกว่าอย่ามายุ่งกับลูกชายฉัน ต่อให้ลูกแกยั่วยวนภูวดลแค่ไหน เค้าก็ไม่สนใจผู้หญิงที่ผ่านสนามรบมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนหรอกนะ”
นพหันมามองภาสันต์ด้วยความโมโห
“ไอ้ภาสันต์!”
นพพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อ ภาสันต์กับคนแถวนั้นตกใจ เพื่อนภาสันต์รีบเดินเข้ามาดู สุอาภาเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็ตกใจ
“ป๋า!”
สุอาภารีบวางขวดน้ำบนโต๊ะแล้วเข้ามาหานพ
“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปซักกี่ปี สันดานแกก็ไม่เคยเปลี่ยน ดีแต่โทษคนอื่นชอบทำให้คนเข้าใจผิด คิดว่าแกเป็นผู้ถูกกระทำ ทั้งๆที่คนเลวก็คือแก ! อย่าให้ฉันได้ยินแกพูดจาดูถูกลูกสาวฉันอีก”
นพจ้องหน้าเอาจริงจนภาสันต์ไม่กล้า ได้แต่จ้องหน้านพ นพปล่อยมือจากคอเสื้อภาสันต์ แล้วหันไปทางสุอาภา
“เรากลับกันเถอะลูก ที่นี่ชักไม่สนุกแล้ว”
นพโอบไหล่สุอาภาพาเดินออกไป ภาสันต์มองตามด้วยความโมโห
สุอาภาหันไปมองภาสันต์ด้วยความสงสัย
ตรงบริเวณลานจอดรถของสนามไดร์ฟกอล์ฟ สุอาภาจ้ำเดินตามนพออกมาเรียกไว้
“ป๋าคะ” นพหยุดเดินหันมา เธอถามต่อ
“ป๋ากับพ่อของภูวดลรู้จักกันมาก่อนเหรอคะ ป๋ากับเค้าเคยมีเรื่องอะไรกันมาด้วยใช่มั้ยคะ”
“ทุกอย่างเป็นอดีตไปแล้ว อย่าไปพูดถึงมันดีกว่า”
นพทำเป็นยิ้มแล้วก็รีบเดินออกไป ลับหลังลูกสาวหน้าตาชายสูงวัยเปลี่ยนเป็นเครียดทันที สุอาภาก็ยังไม่หายสงสัย
ที่ห้องทำงานภายในบ้านไม่นานต่อมา นพกำลังเปิดดูอัลบั้มรูปสมัยหนุ่มๆ มีเขาถ่ายคู่กับพิมดู นพหยิบรูปขึ้นมา มองรูปพิมด้วยความรัก พลันนึกย้อนกลับไป
ในอดีต ณ สถานที่แห่งหนึ่ง นพ และภาสันต์ ในสมัยที่ยังเป็นหนุ่มแน่นอายุประมาณ 30 ปี สองคนเหมือนจะมีเรื่องกัน
นพกระชากคอเสื้อภาสันต์ แล้วดันติดเข้ากับกำแพง หน้าตาเคียดแค้น ภาสันต์ดูตื่นกลัว
“ไอ้นพ..แกเป็นบ้าอะไรของแก! ปล่อยฉันนะเว้ย”
“ทำไมแกถึงไม่รักษาคำพูดที่ให้ไว้กับฉัน ไหนแกบอกว่าแกจะเลิกยุ่งกับพิม”
ภาสันต์ทำหน้าล่อกแล่ก
“ฉันเลิกแล้ว แต่เค้าตามตื้อฉัน แล้วแกจะให้ฉันทำไงวะ”
“เพราะอย่างนั้น แกก็เลยต้องย่ำยีเค้างั้นเหรอ”
ภาสันต์หน้าถอดสีแล้วก็ทำเป็นโวย
“เค้าให้ท่าฉันเอง”
นพเลือดขึ้นหน้า
“ไอ้สารเลว! แกโยนความผิดให้พิมได้ยังไง พิมไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
ภาสันต์ทำเป็นฉุน
“นี่แกเชื่อผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเพื่อนของแกเหรอ”
“ใช่! แกต้องรับผิดชอบในสิ่งที่แกทำไว้กับพิม แกต้องแต่งงานกับเค้า”
ภาสันต์ไม่พอใจบอก
“แกมั่นใจได้ไงว่าเด็กในท้องพิมเป็นลูกฉัน บางทีอาจจะเป็นลูกแกก็ได้”
นพอึ้งแล้วโกรธสุดๆเงื้อหมัดจะชกภาสันต์
“ไอ้ภาสันต์!”
ภาสันต์ผลักนพออกไปอย่างเต็มแรงก่อนที่นพจะเหวี่ยงหมัดมา นพเซ แต่ทรงตัวได้ไม่ถึงกับล้ม
“ฉันสงสัยแกกับพิมมานานแล้ว ตั้งแต่แกรู้ว่าฉันยุ่งกับเค้า แกก็พยายามกีดกันฉันกับพิมมาตลอด”
“นั่นเป็นเพราะว่าแกมีคู่หมั้นแล้ว”
“แต่เวลาฉันไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น แกไม่เห็นทำแบบนี้เลย”
นพหน้าถอดสี ภาสันต์พูดต่อ
“แล้วทำไม...กับผู้หญิงคนนี้ แกถึงดูห่วงนัก ว่าไงไอ้นพ ตอบฉันมาสิ หรือว่าแกกับเค้ามีอะไรที่ลึกซึ้งกันแล้วใช่มั้ย”
“เลิกดูถูกฉันกับพิมซักที ฉันกับพิมไม่ได้มีอะไรกัน ฉันยอมรับว่าฉันรู้จักพิมมาก่อน แต่พิมไม่รักฉัน เค้ารักแก แต่แกกลับทำร้ายพิมทั้งตัวและหัวใจ จิตใจแกมันทำด้วยอะไรวะไอ้สันต์”
“อย่ามาโทษฉัน แกหลอกฉันมาตลอด แกไม่เคยบอกฉันเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นอย่ามาบอกว่าฉันผิด!”
นพสุดทน ต่อยภาสันต์เปรี้ยง!อย่างแรง จนภาสันต์เลือดกลบปาก เขาโมโหหันมาจะเอาคืน แต่สู้นพไม่ได้ เลยเจอนพซัดไปอีกสามสี่หมัดแบบหนักๆเน้นๆจนภาสันต์อ่อนแรงล้มไปบนพื้น ในสภาพแย่ นพเดินมายืนค้ำหัว ภาสันต์เงยหน้ามองนพแววตาโกรธแค้นมาก
“ถ้าแกไม่อยากเจอหนักมากกว่านี้ รับผิดชอบในสิ่งที่แกทำกับพิมซะ”
“แกขู่ฉันเหรอ”
“ฉันไม่ได้ขู่”
น้ำเสียงนพเหี้ยมจนภาสันต์กลัว แล้วนพก็เดินออกไป ภาสันต์เอากำปั้นทุบพื้นด้วยความโมโห
ภายในห้องทำงาน นพมองรูปเขากับพิมด้วยสีหน้าเจ็บปวด พลันรู้สึกหายใจติดขัด นพจับที่หน้าอกตัวเอง ก่อนจะค่อยๆพาตัวเองมานั่งที่โซฟา เอนหลังนอน พยายามสูดหายใจลึกๆ ยังถือรูปไว้ในมือ
ภายในร้านกาแฟ เวลากลางวัน รมณีนั่งหน้าเครียดอยู่กับศรีพิไล
“ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย แต่เรื่องนี้ต้องขอความร่วมมือจากพ่อดลด้วย”
ศรีพิไลมองรมณีด้วยความสงสัย
ภายในห้องทำงานของภูวดล เมื่อศรีพิไลพูดจบ ภูวดลก็มีสีหน้าสนใจมาก
“ลูกโอเคกับที่รมณีบอกรึเปล่า”
“ตกลงครับแม่ ผมอยากฉีกหน้าไอ้พิทยามันอยู่แล้ว มันได้กระอักเลือดแน่”
ภูวดลยิ้มเหี้ยม ศรีพิไลพอใจมาก
มุมหนึ่งในบ้าน ณีเดินถือถาดวางกาน้ำชากับแก้วน้ำชาออกมา สุอาภาออกมาเห็นพอดี
“จะเอาไปให้ป๋าเหรอคะ”
“ค่ะ”
“แตเอาไปให้เองค่ะ”
สุอาภารับถาดมาจากณีแล้วก็เดินออกไป
สุอาภาเข้ามาในห้องเห็นนพเอนหลังหลับอยู่บนโซฟา ก็เดินเอาถาดเข้ามาวางบนโต๊ะ หันไปทางนพที่นอนหลับ...สุอาภาเห็นนพถือรูปไว้ในมือก็รู้สึกแปลกใจ เดินไปค่อยๆดึงรูปออกมา เห็นรูปนพถ่ายคู่กับพิม สุอาภาชะงัก นพรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดี
“ยัยแต”
“แตเอาชาร้อนมาให้ป๋าค่ะ”
นพลุกขึ้นนั่งบอก
“ขอบใจมากลูก”
นพมองหาว่า รูปอยู่ไหน สุอาภายื่นรูปไปตรงหน้า
“ป๋าหานี่อยู่เหรอคะ”
“ใช่”
“แตเห็นป๋าถือเอาไว้ก็เลยดึงออกมา เพราะจะเอาไปวางบนโต๊ะให้ ท่าทางรูปนี้คงสำคัญกับป๋ามากใช่มั้ยคะ”
นพหันไปมองสุอาภา แต่ยังไม่ตอบ
“ผู้หญิงในรูปคือใครคะ”
นพมองสุอาภาลังเลว่าจะบอกดีหรือไม่ เธอมองนพด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“แม่พิท”
นพพยักหน้า แต่แววตามีความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่ผู้หญิงคนนี้รึเปล่า ที่ทำให้ป๋ากับแม่ทะเลาะกันตลอดเวลา”
นพรีบหันมาอธิบาย
“พิมไม่เคยทำให้ครอบครัวเราแตกแยกเลยนะลูก ถ้าจะผิดมันก็ผิดที่ป๋า ที่ให้ความรักกับแม่ของลูกได้ไม่เต็มที่”
“แสดงว่าป๋ารักแม่พิทมาก”
“ก่อนที่ป๋าจะเจอแม่ของลูก ป๋ารู้จักกับพิมมาก่อน เค้าเป็นรักแรกของป๋า แต่ถึงป๋าจะรักเค้ามากแค่ไหน เค้าก็ไม่รักป๋า”
สุอาภามองนพด้วยความสงสารและเข้าใจ
“การแอบรักนี่มัน...ทุกข์ทรมานเหลือเกินนะคะ”
สุอาภาหันหน้าไปทางอื่นเพราะน้ำตาจะไหล นพหันไปเห็นความเศร้าในแววตาสุอาภาก็เข้าใจทันทีว่าสุอาภาก็ไม่ต่างจากเขาเมื่อก่อน
“มานั่งข้างป๋านี่มา”
สุอาภาพยายามกลั้นน้ำตา หันมาและนั่งลงข้างพ่อ นพจับหัวสุอาภาด้วยความรัก
“จำไว้นะลูก ความเจ็บปวดในชีวิตมนุษย์มันจะเพิ่มมากขึ้นตามอายุ เพราะเราโตขึ้น มีความปรารถนามากขึ้นถ้าได้รับการตอบสนองมันก็ดีไป ถ้าไม่ได้มันก็จะเป็นแผลอยู่ในอกแต่ก็ไม่ถึงกับตาย คนฉลาดต้องไม่เอาเรื่องความรักความต้องการมาทำลายชีวิต”
นพกุมมือสุอาภาทั้งสองข้างเอาไว้
“เรื่องรักไม่ใช่เรื่องที่ทำให้คนเราต้องเอาชีวิตไปแขวนไว้กับมัน ใหม่ๆก็เจ็บ นานวันเข้ามันก็หาย ถึงแม้ระหว่างทางมันอาจจะไม่ราบรื่น แต่ลูกก็อย่าได้เป็นกังวล เพราะสองมือนี้..เป็นมือที่ป๋าคอยประคองมาตั้งแต่เกิด ป๋าจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกของป๋าต้องล้มไปเป็นอันขาด”
สุอาภาน้ำตาแทบรื้น ยิ้มเศร้าทั้งน้ำตา
“ป๋าจะรับแตไว้เหรอคะ แตไม่ได้ตัวเล็กๆแล้วนะ”
“ถ้ารับไม่ไหว ป๋าก็จะล้มไปก่อน เวลาแตที่ล้มลงมา ป๋าจะเป็นเบาะรองรับแตเอง”
นพยิ้มให้สุอาภาด้วยความรักและความหวังดี เธอซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า...โผกอดนพแน่น นพลูบหลังให้กำลังใจ
เช้าวันถัดมา ภายในห้องประชุมของมูลนิธิ จันทร์จำนง พิทยากำลังประชุมกับผู้รับเหมา มีแบบห้องสมุดกางอยู่บนโต๊ะ
“ใช้เสาเข็มยาว 20 เมตร เช็กให้ละเอียด ถ้าเสาต้นไหนมีรอยแตกรอยร้าวล่ะก้อ ไม่เอาเลยนะครับ เราต้องคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นอันดับหนึ่ง”
ผู้รับเหมาพยักหน้า ด้านหลังเห็นจันทร์จำนงเดินมาด้วยสีหน้าลำบากใจมาก พิทยาหันไปเห็นพอดี ก็ยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณนาย”
จันทร์จำนงเดินเข้ามา
“อีกสองวัน ทางผู้รับเหมาจะเริ่มลงเสาเข็มเลยนะครับ”
จันทร์จำนงพยักหน้า แต่สีหน้าดูแย่ๆของพิทยา ทำให้จันทร์จำนงเข้ามาจับแขนพิทยามองด้วยสีหน้าเห็นใจ
“คุณพิท...ถ้าคุณจะกลับไปพักก็ได้นะ ฉันไม่ว่า”
พิทยาสึหน้างง ไม่เข้าใจ
“พัก ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ”
“ฉันเห็นข่าวแล้ว ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ฉันต้องขอโทษแทนพ่อดลหลานชายฉันด้วย”
“ข่าวอะไรครับคุณนาย”
จันทร์จำนงอึ้ง พิทยานิ่วหน้า
“นี่คุณยังไม่เห็นเหรอ”
บนโต๊ะอาหาร หนังสือพิมพ์ลงรูปภูวดลกับรวีพรรณในกรอบเล็กๆหน้าสังคม สุอาภากำลังอ่านข่าวนั้น โดยมีนพ บวร วรรณวดีและณีอยู่ด้วย
“ประกาศหมั้นสายฟ้าแลบระหว่างทายาทมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ คุณภูวดล เตชิต กับนางสาวรวีพรรณ ชุมพล”
สุอาภาตกใจสุดๆ รวมถึงคนอื่นที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วย
“ข่าวมั่วป่ะเนี่ย เมื่อวานพี่เพิ่งคุยกับพิท พิทยังบอกอยู่เลยว่าเค้ากับรวีเข้าใจกันแล้ว” บวรบอก
อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 5/2 วันที่ 10 ม.ค. 56
ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตาละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager