@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 9/4 วันที่ 18 ม.ค. 56

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 9/4 วันที่ 18 ม.ค. 56

ภูวดกลกำลังโทรศัพท์คุยกับสินีนาฎที่แอบมาคุยที่มุมหนึ่ง
“คุณบอกผมทำไม คุณเป็นเพื่อนกับคุณรวีไม่ใช่เหรอ”
“สิไม่ได้เห็นด้วยกับรวีทุกเรื่องนะคะ โดยเฉพาะเรื่องนี้ ทั้งๆที่รวีกำลังจะแต่งงานกับคุณ เค้าไม่ควรกลับไปยุ่งกับพิทอีก สิว่าคุณรีบมาที่นี่ก่อนที่คุณจะเสียรวีไปดีกว่า”
สินีนาฎสีหน้าร้ายวางสาย ภูวดลโมโหเพราะรู้สึกว่าถูกหยามน้ำหน้ากันมากเกินไปแล้ว

ผ่านเวลามา รวีพรรณเอาอาหารมาวางตรงหน้า พิทยาเงยหน้ามอง
“นี่ค่ะ ของโปรดของพิท รวีให้แม่ครัวทำสุดฝีมือเลยนะคะ”
“ขอบใจมากนะรวี แต่ผมยังไม่หิว”



“ไม่หิวก็ต้องทานค่ะเพราะมันเลยเวลามาแล้ว ทานซักนิดก็ยังดี อย่าทำให้รวีเสียน้ำใจเลยนะคะ” รวีพรรณพูดพลางตักอาหารขึ้นมา
รวีพรรณยื่นช้อนไปตรงหน้าพิทยา พิทยายิ้มแล้วก็หยิบช้อนมาทานเอง รวีพรรณพอใจ ที่ด้านหลังสินีนาฎมองอยู่ด้วยความโมโหหึง
พลันเสียงมือถือพิทยาดังขึ้น พิทยาหยิบออกมาเห็นชื่อ “คุณใหญ่” ก็รู้ทันทีว่าบวรโทรมาเรื่องอะไร
พิทยาหันไปทางรวีพรรณ
“ผมขอออกไปโทรศัพท์ก่อนนะ”
รวีพรรณพยักหน้า พิทยาเดินออกไป รวีพรรณสีหน้ามีความสุข

บวรกำลังคุยโทรศัพท์ เสียงบวรไม่พอใจ
“แกอยู่ไหน!”
พิทยาชะงัก
“ผมอยู่กับรวีครับ”
บวรโมโหทันที
“เมียหนีออกจากบ้าน แต่แกกลับไปอยู่กับรวีเนี่ยนะ”
“ผมกับรวี..เราบริสุทธิ์ใจต่อกันนะครับ คุณแตต่างหากที่ทำอะไรไม่บริสุทธิ์ใจกับผม”
“ไม่บริสุทธิ์ใจ อะไรของแก เลิกพูดจากำกวมซักทีบอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
พิทยาเงียบไปสามวินาที
“ผมว่าคุณใหญ่ไปถามคุณแตดีกว่าครับว่าเมื่อคืนเค้าไปไหนมา”
บวรนิ่วหน้าด้วยความงง
“เมื่อคืน เมื่อคืนมันก็อยู่เป็นเพื่อนพราวไง เพราะพราวมันขับรถชนคน”
พิทยาอึ้งที่เข้าใจสุอาภาผิด!

ภายในร้าน รวีพรรณกำลังดื่มน้ำหันไปเห็นภูวดลที่สีหน้าไม่สบอารมณ์เดินจ้ำมาที่ร้าน รวีพรรณตกใจ รีบลุกไปหาสินีนาฎ โดยที่ภูวดลไม่เห็น
“สิ...ถ้าคุณภูวดลมาถามหาฉัน...บอกไปว่าฉันไม่ได้เข้าร้านนะ ฉันไปก่อน”
รวีพรรณก็รีบออกไป สินีนาฎหันไปเห็นภูวดลเดินเข้ามาในร้านก็ยิ้มมุมปาก

พิทยากำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ รวีพรรณรีบเดินมาหา
“รวี”
พิทยากำลังจะเล่าเรื่องที่ตัวเองเข้าใจสุอาภาผิด แต่รวีพรรณพูดออกมาก่อน
“พิท..คุณภูวดลมา รีบพารวีออกไปจากที่นี่ที รวีกลัวเค้าจะทำอะไรรวีอีก”
พิทยาตกใจมองรวีพรรณเป็นห่วง

ภายในร้าน ภูวดลยืนอยู่กับสินีนาฎ
“ออกไปแล้ว แล้วคุณปล่อยให้รวีออกไปกับไอ้หมอนั่นได้ยังไง”
“เอ๊า! แล้วจะให้ฉันไปห้ามไง ทำไมคุณไม่มาให้เร็วกว่านี้ล่ะ”
ภูวดลหัวเสีย
“โธ่เว๊ย! แล้วคุณรู้รึเปล่าว่าพวกเค้าไปไหนกัน”
สินีนาฎมองหน้าภูวดลอย่างรู้คำตอบว่า พิทยาพารวีพรรณจะไปไหน

พิทยาพารวีพรรณเข้ามาในบ้าน รวีพรรณทำเป็นลำบากใจ
“รวีกวนพิทอีกแล้ว ขอโทษนะคะ แต่ขืนรวีกลับบ้านไปตอนนี้ ต้องเจอคุณภูวดลดักรออยู่แน่ๆ ยิ่งคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่แบบนี้ เค้าจะทำอะไร ยังไง เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ อยู่ที่นี่รับรองปลอดภัย”
พลันเสียงออดดังขึ้น พิทยากับรวีพรรณหันไปมองสงสัยว่าใครมา

พิทยาเดินมาเปิดประตูเห็นภูวดลยืนอยู่ก็ตกใจมาก เขาเหลือบตามองไปที่ตัวบ้านด้วยสีหน้าเป็นห่วงรวีพรรณ แต่พยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ
“คุณรวีอยู่ไหน”
“ผมจะรู้ได้ไงว่ารวีอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องมาโกหก แกไปหารวีที่ร้านแล้วก็ออกมาด้วยกัน รวีอยู่ในบ้านแกใช่มั๊ย”
ภูวดลจะเดินเข้าไป แต่พิทยารีบขวางเอาไว้
“รวีไม่ได้อยู่ที่นี่”
ภูวดลหรี่ตามองแล้วขยับตัวจะเข้าไป
“ฉันไม่เชื่อ”
พิทยารีบเอาตัวขวางไว้
“หยุด! คุณไม่มีสิทธิ์เข้าบ้านผม”
“ในเมื่อแกบอกเองว่ารวีไม่อยู่ แล้วทำไมฉันถึงจะเข้าไปดูไม่ได้”
“ที่นี่เป็นบ้านของผมเป็นที่ส่วนบุคคล ถ้าคุณยังยืนยันที่จะเข้าไป ผมก็ต้องปกป้องสิ่งที่เป็นของผม และมันคงจะไม่ผิด ถ้าหากผมต้องทำรุนแรงกับคุณ”
พิทยาจ้องภูวดลด้วยสีหน้าเอาจริง ภูวดลชักฝ่อ ได้แต่กำมือแน่น
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกซ่อนคุณรวีเอาไว้”
ภูวดลตากร้าวมองพิทยาแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป พิทยาหันไปมองตามภูวดลพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วก็นึกเป็นห่วงรวีพรรณขึ้นมา

พิทยากลับเข้ามาในบ้าน รวีพรรณลุกเดินมาหา
“ใครมาเหรอคะพิท”
“ภูวดล”
รวีพรรณตกใจ หน้าตาตื่น
“เค้ารู้ได้ยังไงว่ารวีอยู่ที่นี่”
“ใจเย็นนะรวีไม่ต้องกังวล เค้ากลับไปแล้ว เดี๋ยวคุณก็ล็อกประตูบ้านให้เรียบร้อย แล้วผมจะรีบกลับมา”
รวีพรรณนิ่วหน้าอย่างแปลกใจ
“พิทจะไปไหนเหรอคะ”
“ผมจะไปรับคุณแต ผมเพิ่งรู้ว่าผมเข้าใจคุณแตผิด”
รวีพรรณอึ้ง คิดหาทางขัดขวางแล้วก็นึกออก
“แล้วถ้าเกิดคุณภูวดลเค้าย้อนกลับมาตอนที่พิทออกไปแล้ว รวีจะทำยังไง คนอย่างเค้าไม่เลิกราง่ายๆ แน่”
รวีพรรณทำตื่นกลัวโอเวอร์ บีบน้ำตาสุดฤทธิ์ พิทยามองรวีพรรณด้วยสีหน้ากังวลใจมากๆ

สุอาภา บวร วรรณวดี นพเดินมาที่โต๊ะอาหารในบ้าน ณีกำลังจัดอีกที่ก็แปลกใจ
“จัดให้ใครเหรอคะป้า”
ณียิ้มกริ่มบอก
“คุณพิทค่ะ”
สุอาภาผงะ
“เค้าจะมาทานอาหารเย็นด้วย” บวรบอก
สุอาภาหันมองบวรอย่างรู้ทัน
“เค้าขอมาทานด้วย หรือพี่ใหญ่โทร.บอกให้เค้ามาคะ”
บวรรีบปฏิเสธพัลวัน
“เฮ้ย...พี่ไม่ได้โทร ไม่เชื่อถามป๋ากับต่ายดู”
นพกับต่ายรีบพยักหน้า
“พิทโทรมาเอง...ใช่มั๊ยต่าย” นพว่า
วรรณวดีรีบพูด
“ใช่ค่ะป๋า จริงนะแต พี่ใหญ่ไม่ได้โกหกเลยซักนี๊ด”
“ป้าเป็นพยานค่ะ ป้าได้ยินกับหูว่าคุณใหญ่โทรไป”
ทุกคนถลึงตามองณี แล้วณีก็นึกได้
“ไม่ได้โทรไปหาคุณพิทเล้ย” ณีพูดพลางยิ้มแห้งๆ
สุอาภามองสี่คนอย่างไม่เชื่อ ระหว่างนั้นเสียงมือถือบวรดังขึ้น บวรหยิบออกมาเห็นชื่อพิทยา
“ตายยากจริงๆ สงสัยจะโทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว...ว่าไงพิท”
บวรฟัง ชะงัก สีหน้าเจื่อนทันที
“เลื่อนไม่ได้เหรอ... โอเค”
บวรวางสายหันไปทางสุอาภา
“พิทติดงานด่วน มาไม่ได้แล้ว”
ทุกคนถอนใจอย่างเซ็งๆ สุอาภาแอบผิดหวังเล็กๆ แต่ทำไม่สนใจ หันไปทางณี
“เก็บค่ะป้า เกะกะ!”
สุอาภาพูดจบก็เดินออกไป ทุกคนหันมามองหน้ากันด้วยความกลุ้ม นพหันไปมองสุอาภาด้วยสีหน้าครุ่นคิด

ภายในห้องนอน พิทยาเอาชุดนอนของตัวเองให้รวีพรรณ
“ใส่ชุดนี้ไปก่อนละกันนะครับ”
รวีพรรณแสแสร้งทำเป็นห่วง
“ขอบคุณค่ะ รวีขอโทษนะคะ พิทเลยไม่ได้ไปรับคุณแตกลับบ้านเลย”
“ไม่เป็นไร ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ รวีตามสบายนะ”
พิทยาเดินออกไป รวีพรรณยิ้มด้วยความพอใจมาก

ภายในห้องรับแขก พิทยากดเบอร์ “สุอาภา” ขึ้นมาแล้วโทรออก แต่ปลายสายปิดเครื่อง พิทยาถอนหายใจคิดนิดนึงก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปหา
ไม่นานพิทยาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมา พิทยาหันไปก็อึ้งที่เห็นรวีพรรณใส่ชุดนอนของสุอาภาเดินลงบันไดมา พิทยาลุกขึ้นยืนพูดไม่ออก
“พิทไม่ว่าใช่มั๊ยที่รวีเอาชุดนอนของคุณแตมาใส่ คือ...รวีใส่ชุดนอนของพิทแล้วมันหลวมมาก ถ้าพิทไม่พอใจ รวีขึ้นไปเปลี่ยนก็ได้นะคะ”
“ไม่ต้องหรอกครับไว้ผมอธิบายให้คุณแตฟังเอง คุณแตเธอไม่ใช่คนหวงของ”
รวีพรรณลอบทำหน้าหมั่นไส้
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
พิทยาเดินออกไป รวีพรรณมองตาม

พิทยาออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดนอนก็ชะงักนิดนึงที่เจอรวีพรรณนั่งที่โซฟาดูอัลบั้มรูป รวีพรรณทำหน้าตาสดใสถาม
“พิทยังเก็บรูปพวกนี้ไว้อีกเหรอ”
พิทยามองแล้วก็เดินมานั่งข้างๆ เป็นรูปที่พิทยากับรวีพรรณสมัยเรียนมหาลัย
“รูปนี้เป็นรูปคู่รูปแรกของเรา ดูพิทสิยืนห่างรวีเป็นวาไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา”
“ก็ถ่ายรูปคู่กับดาวมหา’ลัยนี่ เขินจะตาย”
รวีพรรณเอาข้อศอกดันแขนพิทยา
“ก็เพราะเขินอย่างนี้แหละ รวีถึงได้รัก”
รวีพรรณหันไปมองพิทยา ทำเอาเขาทำหน้าไม่ถูกเลยทำเป็นดูรูปต่อไป
“รูปนี้ตอนเราไปออกค่ายอาสา”
“หลังจากถ่ายรูปนี้เสร็จ พิทก็ลื่นตกลงไปในน้ำ”
“หมดสภาพ น่าอายสุดๆ”
รวีพรรณกับพิทยาหันมาหัวเราะให้กัน แต่หน้าใกล้กันมาก ทั้งคู่นิ่งงันกันไป รวีพรรณมองพิทยาแววตามีความหมายยื่นหน้าเข้ามาใกล้หวังจะให้พิทยาจูบ แต่พิทยาได้สติรีบลุกขึ้นยืน
“นี่ก็ดึกแล้ว รวีนอนเถอะ”
พิทยารีบเดินออกไป รวีพรรณเซ็งมาก

พิทยานั่งลงที่โซฟารู้สึกผิดกับสุอาภาที่เมื่อกี้เค้าเกือบเผลอจูบรวีพรรณ

ภายในห้องนอน สุอาภาหยิบมือถือบนโต๊ะขึ้นมาดูเห็นมีข้อความเข้ามา สุอาภากดเปิด เห็นเป็นข้อความจากพิทยาเขียนว่า “ผมขอโทษที่เข้าใจคุณผิด” สุอาภาเริ่มจะใจอ่อนลงนิดๆ...พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น สุอาภาวางมือถือลงที่เดิม..เดินไปเปิดประตูเห็นนพยืนยิ้มอย่างใจดีอยู่
“ป๋าเข้าไปได้มั๊ย”
“ได้สิคะ”
นพเดินเข้ามา ก่อนจะปิดประตู หันไปทางสุอาภา
“ป๋าอย่าบอกให้แตกลับบ้านนะคะ แตยังไม่อยากกลับ ขอแตอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ”
“แล้วแตคิดจะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่”
สุอาภานิ่งไป

“จำที่ป๋าเคยบอกได้มั๊ย การแต่งงานหมายถึงการที่ชายหญิงสองคน ตกลงปลงใจใช้ชีวิตร่วมกัน และยังเป็นการบอกอีกอย่างว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ และคนที่เป็นผู้ใหญ่จะไม่แก้ปัญหาด้วยวิธีหนีปัญหา”
“แตไม่ได้หนีนะคะ แตแค่ต้องการพัก”
“พักได้...แต่อย่านาน เวลามีแต่เดินหน้าไม่มีถอยหลัง มันผ่านแล้วก็ผ่านเลยไป จะย้อนกลับมาแก้ไขอะไรไม่ได้อีก ป๋าอยากให้แตอดทน ซึ่งป๋ารู้ว่าลูกของป๋าไม่ค่อยมีคำนี้ซักเท่าไหร่ แต่ป๋าอยากให้ลูกฝึก ป๋าอยากให้แตใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ให้คิดถึงใจเค้าใจเรา เพราะว่าตอนนี้ลูกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว”
สุอาภานิ่งไปแล้วก็ถอนหายใจออกมา
“พูดฟังดูง่ายนะคะ พอเอาเข้าจริง..มันไม่ง่ายเลยซักนิดเดียว”
นพตบบ่าสุอาภาให้กำลังใจ
“แต่ถ้าลูกพยายาม...ป๋าเชื่อว่าลูกต้องทำได้ และมันจะเป็นผลดีกับตัวลูกเองอีกด้วย”
สุอาภาหันไปมองนพด้วยสีหน้าครุ่นคิด
เช้าวันต่อมา นพ บวร วรรรวดีอยู่ที่โต๊ะอาหาร ณีกำลังเทกาแฟใส่แก้วให้บวร ไม่นานสุอาภาเดินออกมา ทุกคนเงยหน้ามอง
“แตจะกลับบ้านพิทค่ะ”
ทุกคนยิ้มดีใจ ณีเทกาแฟเพลินล้นหกใส่มือบวร บวรสะดุ้งโหยง
“โอ๊ย! อีกแล้วนะป้า”
ณีตกใจหน้าแหยรีบวางกาที่ใส่กาแฟบนโต๊ะ ทุกคนอมยิ้ม บวรสะบัดมือด้วยความปวดแสบปวดร้อน

ในเวลาต่อมา สุอาภาเดินมาหยุดตรงประตูทางเข้าบ้านคิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น

สุอาภาเดินเข้ามาในบ้าน...เห็นรวีพรรณเดินลงมาจากข้างบนในชุดนอนของเธอก็หยุดเดินด้วยความอึ้งและตะลึง สุอาภาคิดย้อนเรื่องที่พิทยาโทร.มาบอกบวรว่า ติดงานด่วน
สุอาภาอึ้งมาก คิดแล้วก็อดรู้สึกน้อยใจไม่ได้
รวีพรรณเห็นสุอาภากลับมาก็ลอบยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะทำเป็นกังวลรีบเดินลงมาหา
“คุณแตกลับมายังไงคะเนี่ย เพราะฉันแท้ๆ เมื่อคืนพิทเลยไม่ได้ไปรับคุณ”
สุอาภายังอึ้ง
“ฉันมีเรื่องนิดหน่อย พิทเค้าห่วงก็เลยอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน คุณแตอย่าโกรธพิทนะคะ”
สุอาภาจุก ก่อนจะสังเกตเห็นชุดนอนที่รวีใส่ว่าเป็นชุดของตัวเอง
“อุ๊ย..คุณแตไม่พอใจรึป่าวคะเนี่ยที่ฉันใส่ชุดนอนของคุณ ฉันอธิบายได้นะคะ”
สุอาภาได้สติ ขืนยิ้ม

อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 9/4 วันที่ 18 ม.ค. 56

ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตา
ละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager